Ik heb de dominostakingen van de voorbije dagen toch ook met grote ogen bekeken, hoor. 'Zij krijgen meer, dus wij willen ook meer, dus leggen we het werk neer.' Ja natuurlijk moeten de lonen stijgen, want de prijzen van alle producten stijgen ook. Maar is daar dan niet de koppeling aan de index voor uitgevonden? En ja onze koopkracht hoeft niet gelijk te blijven, die mag ook stijgen. Maar is het niet daarom dat werknemers en werkgevers aan het begin van het jaar onderhandelen over de loonstijging? (Dit ook met de concurrentiekracht en de loonstijgingen in onze buurlanden in het achterhoofd.)

Echt waar, ik vraag mij af of de vakbonden die de voorbije stakingen gesteund hebben wel eens stilstaan bij het feit dat er achter zo'n autobedrijf een multinational schuilt die eender waar in de wereld tegen een veel goedkopere prijs kan gaan produceren. En dat geldt ook voor de toeleveranciers, want dan zijn die mensen ook hun job kwijt hé.

Voor zover ik kan vergelijken zie ik de laatste jaren meer en meer dit: "Niet tevreden, hop staking, we leggen de boel plat".
Zo'n extreme reactie gaat niet blijven zorgen voor verandering. Op een dag krijgen deze werknemers een even extreme reactie terug en pas dan maar eens op, dan wordt het: "Jullie zijn niet tevreden? Trap het dan maar af. Of wij trappen het zelf af!"

Natuurlijk moeten werknemers rechten hebben, maar ik vrees dat er te vaak niet meer rationeel gereageerd wordt. De vakbonden spelen steeds meer met vuur. En negen keer gaat het goed dat spelen met vuur, maar er komt een keer ...

__________________