actualiteitsforums - Enkele post bekijken - De EU heeft een akkoord, de VS niet

De VS waren grommerig op Bali, maar zetten wel een memorabele stap

Het is een mirakel dat er zaterdag in Bali alsnog een akkoord is gekomen over het tegengaan van de klimaatverandering.

De soms emotionele debatten konden alleen tot een goed einde worden gebracht omdat glashelder werd dat de Verenigde Staten in een volstrekt isolement terecht waren gekomen. Dat werd nog het beste geïllustreerd door het grote applaus dat een afgevaardigde uit Papoea Nieuw Guinea kreeg toen hij de VS vroeg opzij te stappen om een akkoord mogelijk te maken. Het zal niet vaak gebeuren dat het machtigste land ter wereld door een van de kleinste landen zo publiekelijk de les wordt gelezen. De VS moesten wel draaien.

Het akkoord heeft grote beperkingen. Zo is het slechts de opmaat naar nieuwe gesprekken de komende twee jaar, en zoals men in het Midden-Oosten weet hebben routekaarten het risico dat ze eindigen in het niets. Het akkoord bevat geen harde afspraken over vermindering van de uitstoot van broeikasgassen. zoals met name de EU wilde.

Maar het is voor het eerst dat alle landen ter wereld besluiten gezamenlijk de klimaatverandering te bestrijden en te streven naar uitstootvermindering. Vooral de handtekening van de VS, hoe grommerig ook gezet, is cruciaal. Nog maar vijf jaar geleden weigerden de VS Kyoto te ratificeren en sprak de Amerikaanse president Bush tegen dat de huidige opwarming van de aarde door mensen is veroorzaakt. Nu biedt het akkoord de mogelijkheid door te werken aan harde afspraken, tot er in het Witte Huis een nieuwe president zit.

De ontwikkelingslanden – en met name China en India – kunnen zich nu ook niet langer verschuilen achter de blokkade van de VS. Zij hebben gelijk dat het klimaatprobleem grotendeels is veroorzaakt door de rijke landen, maar zij kunnen niet meer doen alsof alleen bij die landen de oplossing te halen valt. Daarvoor groeien zij te snel en valt er teveel winst te boeken in de wijze waarop zij groeien.

Het grootste probleem is tijd: twee jaar is buitengewoon krap om in deze complexe materie tot een akkoord te komen. De onderhandelingen over het Kyoto-verdrag duurden vijf jaar, en toen waren de ontwikkelingslanden niet eens partij. Er wacht, kortom, tot eind 2009 een Herculesarbeid.

De EU, die veel veren heeft moeten laten tijdens de onderhandelingen, moet met daden in de komende cruciale jaren de toon blijven zetten – zoals ze de afgelopen jaren al op goede wijze heeft gedaan. En ook in Nederland moeten we ons realiseren, dat hardere ingrepen nodig zijn. Er is niets op tegen daarin het voortouw te nemen.

Trouw, 17-12-2007