Dat een kind met ADHD een probleem vormt voor zijn omgeving, kan ik best begrijpen maar waar leg je hier de grens. Soms vraag ik me af of het allemaal niet met het karakter te maken heeft, of met de aard van het beestje zoals ze zeggen. Het is toch dikwijls zo, dat drukke ouders drukke kinderen hebben.

De laatste tijd moet er aan alles een naam gegeven worden terwijl vroeger alles gewoon zijn gangetje ging. Alle kinderen moeten precies aan dezelfde normen voldoen, terwijl iedereen toch verschillend is. Er zou terug meer respect moeten komen voor ieder zijn eigenheid, vind ik.

Met de moderne technieken en de testen die nu worden uitgevoerd, wordt iedereen precies in een bepaald hokje geduwd. Ik wil niet zeggen dat er geen kinderen met ADHD zullen zijn, maar tegenwoordig is men al snel geneigd om overal een stempel op te drukken. Zoals in het artikel staat, gaan ouders met hun kind naar de dokter en die kleeft er het ekiket ADHD op. OK als het inderdaad ADHD is, maar waar trek je de grens. Welke belasting moet het voor het kind zijn om te horen dat er iets mis met je is.

Het is te begrijpen dat ouders het beste willen voor hun kind en het laten onderzoeken maar alles gebeurd tegenwoordig zo uit routine (ook het voorschijven van medicatie) dat je best op verschillende plaatsen te rade gaat.