De 12-jarige Geert staat er een beetje beduusd bij. Zijn gezicht loopt over van schuld, wat resulteert in één expressionele mea culpa.

Zijn verscheurende uithaal tegen een leren bal zorgde ervoor dat juf Patsy Nouwkens uit Bree tegen de grond smakte, midden op de speelplaats van basisschool De Vuurvogel. De vrouw liep daarbij een hersenschudding op. Maar de artsen van het Hasseltse Virga-Jesseziekenhuis ontdekten nog iets: een hersentumor.

“Ik had zeker nog twee jaar kunnen rondlopen met die tumor en dat zou fataal geweest zijn. Die bal en die jongen hebben gek genoeg mijn leven gered.”

Een chemokuur en twee operaties later is Patsy genezen. Voorlopig toch, want volledige zekerheid kunnen dokters pas na vijf jaar geven. Toch praat de Breese vrijuit over het voorval...
Twee weken later kreeg ik in Hasselt te horen dat die bloedklonter in werkelijkheid een tumor was. Een tweede slag in mijn gezicht, eentje die nog harder aankwam.” Een stervormige tumor had zich in het bovenste deel van haar hersenen gevormd. “Zo’n tumor ontwikkelt zich in verschillende fases. Ik zat ergens in fase drie, terwijl fase vier al levensbedreigend kan zijn. Dan groeien er zogenaamde ‘pootjes’ aan de tumor die tussen de hersenbanen heen gaan. Dat is fataal. Had ik die bal enkele maanden later - of niét - tegen mijn hoofd gekregen, dan was het waarschijnlijk voor mij te laat geweest.”

uit: hbvl.be

Is Patsy niet iets te positief? Heeft die bal echt wel haar leven gered? Als ik professoren in Leuven mag geloven, is de kans van uitzaaiingen bij hersentumoren van fase 3 of 4 zeer groot. Bij hersentumoren van fase 4 vertelden ze me zelfs dat de kans op overleven geschat is tot hoogstens 3 tot 5jaar. Mijn visie over dergelijke ziekte is heel negatief. Toch denk ik dat dokters ons goed moeten informeren bij dergelijke zaken. Ik weet dat dokters op voorhand 'de kans op genezing' altijd hoog inschatten. Maar waarom doen zij dat? Wel, er kan toch een kans zijn dat het lukt? "Helemaal met eens", maar dan moeten ze de mensen op voorhand wel niet doen geloven dat ze alle kansen nog hebben. Bij hersentumoren en uitzaaiingen ervan staat de wetenschap helemaal nog niet ver. Daarom proberen ze maar gewoon. Maar tot nu toe is dit meestal negatief uitgedraaid voor de patiënt. Iemand een zware operatie laten ondergaan om zijn leven 'te verlengen', daarna radiotherapie toepassen want 'het moest maar eens lukken' en daarna nog eens een dubbel zo zware chemotherapie toepassen, voor dezelfde reden. En dan vertellen ze tegen de patiënt dat hij veel kansen heeft? De patiënt lijdt hier ongelooflijk door.. dergelijke zaken is heel pijnlijk en maakt de patiënt alleen nog maar zwakker. Zo moet hij zijn 'laatste dagen' in nog meer pijn doorbrengen. Als ze op voorhand zeggen hoe het juist allemaal ineen zit, dan kan de patiënt (en naasten) nog beslissen of ze dit allemaal wel willen meemaken, 'voor niets',?

Ik heb alvast mijn eigen mening over dit onderwerp. Ik zou kunnen begrijpen als je er niet met eens bent, maar ik weet gewoon hoe het daar allemaal in Leuven gebeurt..