1400 kilometer door de wildernis
Rotterdam., 2 nov. De Crocodile Trophy is een loodzware race door de wildernis in Australië. De held van de net afgelopen editie werd de verlamde Marc Herremans.
Wanneer is het echt over en uit met Marc Herremans? Zoals de 33-jarige Vlaming, die vijf jaar geleden bij een val van zijn fiets van borstbeen tot tenen verlamd raakte, gisteren na afloop van de tiende en laatste etappe van de Crocodile Trophy van zijn handbike werd geholpen – zo kan het niet langer. Huilend van totale uitputting had hij het toch maar weer gehaald. Maar hoe? „Ik kan niet meer helder denken, ik zal zeker een jaar moeten herstellen”, stamelde Mad Max.
Het was al laat in de avond en pikkedonker toen Herremans in Cape Tribulation, in het noordoosten van Australië, na tien uur zwoegen over de finish rolde, geholpen door zijn verzorgers. Ruim vijf uur na de winnaar van de etappe op zijn échte mountainbike. De tachtig deelnemers aan deze helse race over 1.400 kilometer door de wildernis wachtten Herremans aan de eindstreep op en juichten hem allemaal toe. De eindwinnaar van de race, de Italiaan Mauro Bettin, voorop.
Twee dagen geleden vreesden artsen en andere deelnemers nog dat Herremans het einde niet zo halen – of misschien wel niet zou overleven. Hoezo niet overleven. Als Marc Herremans de dood in de ogen ziet, komt hij in een flow en kan niemand behalve God of hijzelf hem nog stuiten. De overlever uit Wuustwezel gaat nooit kapot. De voormalige triatleet zei twee jaar geleden in een NRC-interview: „Ik moet op mijn sterfbed kunnen zeggen: ik heb er uit gehaald wat er inzit.” Dat zei de man die vijf jaar geleden zo verlamd raakte dat lopen, laat staan sporten nooit meer mogelijk was. Hij kan zich alleen nog voortbewegen in zijn rolstoel of op zijn handbike – fietsen doet hij met zijn handen, zwemmen doet hij met zijn armen. Zo volbracht hij in 2006 als snelste ‘invalide’ de Ironman voor triatleten op Hawaï, zwemmend en fietsend op een handbike en vervolgens op een wheeler. Zo beklom hij viermaal op een dag op zijn handbike de Mont Ventoux. Zo beklom hij alleen met zijn handen, met medewerking van ervaren bergbeklimmers en bezorgd gadegeslagen door een arts de steile wand van El Capitán in Yosemite Park. Hij moest de strijd staken. Indrukwekkende beelden over zijn overlevingstochten zijn te zien in de film To Walk Again, die in België volle bioscoopzalen trok.
‘Live is a gift, to give anything less than your best is to sacrifice the gift’, staat op de website van Marc Herremans. In 2002, het jaar van zijn ongeluk op Lanzarote, werd hij gekozen in België tot ‘sportman van het jaar’, vóór voetballer Marc Wilmots, tennisster Kim Clijsters, atlete Kim Gevaert en wielrenner Johan Museeuw. Herremans wil mensen met een handicap laten zien dat het leven doorgaat. Daarom wordt hij nu in de wildernis van Australië op handen gedragen. Deze man kan afzien, dit is tópsport. Zo zien de andere deelnemers aan de Crocodile Trophy, de jaarlijkse krachtmeting tussen de meest extreme mountainbikers. Zwaarder dan de Tour de France, zwaarder dan de Dakar Rally.
Herremans kwam woensdag in de kilometerslange wasbordafdaling naar Wujal Wujal bijna ten val. Maar hij bleef overeind. Hoe weet hij zelf niet meer. Hulp is niet toegestaan volgens de wedstrijdreglementen. Materiaalpech moet door de deelnemers zelf worden verholpen. Ontbijt en avondeten krijgen ze van de organisatie. De renners, onder wie de 43-jarige Nederlander Han Vaalt uit Borne, repareren en verzorgen zelf hun fiets, ze overnachten in hun eigen tentje, op een slaapmatje in de bush of – als ze geluk hebben – ergens aan een meertje waarin ze zich gezamenlijk kunnen wassen. Ruim 150 kilometer per dag rijden in de verschroeiende hitte, over onverharde wegen, door riviertjes en over junglepaden. Een rustdag kent de race niet, elke dag twaalf uur beuken en borstelen, vallen en opstaan. Als dat niet uitputtend is. De Italiaan Mauro Bettin won de etappekoers, maar Herremans was aan de kust van het Great Barrier Reef de grote held. „Verlamd zijn weerhoudt je er niet van grote dingen in je leven te bereiken”, stamelde Herremans huilend.
Marc Herremans zet altijd door – al leven zijn ouders voortdurend tussen hoop en vrees. Terwijl de ‘schrik van Wuustwezel’, zoals hij vroeger werd genoemd, in Australië voor zijn leven vecht, hangt hem in België nota bene een maand cel boven het hoofd. En een boete van 3.500 euro en de terugbetaling van zijn invaliditeitsuitkering van 21.600 euro die hij ontving tussen 2002 en 2005.
Herremans wordt verdacht van subsidiefraude, terwijl hijzelf beweert dat alle verworven gelden naar zijn fondsen gingen. Herremans zou in de fout zijn gegaan door onder meer ‘To Walk Again’ en ‘To Walk Again Events’ op te richten. De eerste organiseert fondsenverwerving en lezingen, de tweede triatlons. Ook kreeg hij vergoedingen voor tv-optredens en een wekelijkse column in Gazet van Antwerpen. De dagvaarding viel in de bus op de dag dat Herremans bij de Belgische koning gelauwerd werd voor zijn inzet. Zijn advocaat zegt: „Hij heeft nooit aan zijn activiteiten een inkomen overgehouden. Alles ging naar de fondsen. Marc kan niet lopen, maar kan ook niet stilzitten. Is dat dan verboden?”
Gisteren werd bekend dat het vonnis in de zaak is uitgesteld tot 5 november omdat de rechter een auto-ongeluk heeft gehad. Herremans heeft het in Australië allemaal aangehoord, maar hij ging ‘gewoon’ door met zijn levensstrijd – al moet dat straks in zijn rolstoel in de gevangenis.
Bekijk beelden van Herremans op www.crocodile-trophy.com
Drie levens van Mad Max
Marc Herremans, geboren op 19 december 1973, heeft het op zijn website over zijn drie levens.
Leven 1 stond in het teken van sport, avontuur en een onbezorgd leven. En de droom ooit in één bepaalde sport de allerbeste ter wereld te worden.
Maar door een trainingsongeval met de fiets in 2002 raakte hij verlamd van borst tot tenen en kwam hij in een rolstoel terecht.
In
leven 2 ging hij door met het verwezenlijken van zijn dromen, met als hoogtepunt het bereiken van zijn grootste sportieve doel: in 2006 won hij de Ironman van Hawaï. „Op die dag eindigde ook m’n tweede leven, het gevecht tegen het onrecht tegen het ongeval had ik in mijn voordeel beslecht. Het ongeval had m’n leven veranderd, maar zeker niet kapot gemaakt”, meldt zijn site.
In
leven 3 wil hij meer tijd en aandacht aan zijn sociale leven besteden.
NRC, 02-11-2007