actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Marc Herremans overleeft helletocht in Australië

Marc Herremans overleeft helletocht in Australië

BRUSSEL - De organisator raadde het Marc Herremans af, toen die zich inschreef voor de Crocodile Trophy, een meedogenloze mountainbiketocht door Australië. 'Ik kan het', stelde onze landgenoot. En hij deed het. Gisteren werd hij bij de finish als een held onthaald. Meer nog dan eindwinnaar Mauro Bettin.

Marc Herremans schreef gisteren op Cape Tribulation, 237 jaar nadat de Britse ontdekkingsreiziger James Cook met zijn Endeavour schipbreuk leed op het Great Barrier Reef en er aanspoelde, wielergeschiedenis. Onze landgenoot haalde met zijn handbike het eindpunt van de beruchte Crocodile Trophy, een tiendaagse mountainbikerace van 1.400 kilometer over de onverharde wegen van de Australische outback en het regenwoud. Hij maakte daarmee zoveel indruk dat de andere deelnemers even hun eigen ambities lieten varen, aan de finish van de slotetappe een erehaag vormden en Herremans de laatste ritwinst lieten. Daags voordien al werd hij in het kampement op applaus onthaald toen hij, voor de derde keer op rij, de finish haalde in het pikkedonker, na een onafgebroken inspanning van meer dan twaalf uur. Met alleen nog een kort ritje voor de boeg, was het toen immers duidelijk dat het onmogelijke zou geschieden. Emotionele momenten waren dat.

'Dit draag ik mee voor de rest van mijn leven', aldus organisator Gerhard Schönbacher, doorgaans nochtans niet zo gul met complimentjes. 'De prestatie van Marc Herremans kan ik niet eens plaatsen, zó groots is die. Toen hij me een paar maanden geleden belde om mee te doen, heb ik hem gewaarschuwd. Het was niet te doen in zo'n rolstoel. Ik kan het, antwoordde hij. Wat is die man sterk in zijn hoofd!'

Waar de andere deelnemers al een eresaluut verdienden, kreeg onze landgenoot het nog zoveel zwaarder in de verzengende hitte, op steile hellingen en moeilijke afdalingen. Alleen gesteund door zijn teamgenoten Dirk Van Gossum en Glenn Creynen, die geen moment van zijn zijde weken. Waar de andere deelnemers nog een minimum aan afkoeling genoten door de snelheid waarmee ze zich verplaatsten, werd Herremans op zijn lage zitje haast geroosterd. De temperaturen, vlak boven de grond, liepen op tot meer dan vijftig graden. Vooral de drie laatste ritten vóór de apotheose draaiden uit op één absolute marteling. Verschillende keren werd hij aan de finish meteen door de wedstrijdartsen meegenomen voor verzorging.

'Op de duur kon ik niet helder meer denken', bekende onze landgenoot. 'Helder? Nee, ik kon helemaal niet meer denken. Duwen, duwen en niks anders.'

'Ik heb nog nooit iemand als hij ontmoet', getuigde ook ritwinnaar Stefan Rucker. De Oostenrijker deelde de laatste nacht een boshut met onze landgenoot. 'Hij was zó moe, zó moe... Ik kreeg er tranen van in de ogen. De bewondering was zodanig intens, dat alle renners het meteen eens waren om de slotetappe om te buigen tot een eerbetoon voor die unieke man.'

'Dit is nóg mooier dan de Iron Man op Hawai', besloot een ontroerde Herremans, dankbaar voor de prachtige geste van het peloton. 'Vijf jaar geleden, na mijn ongeval, dacht ik dat mijn leven voorbij was. Nu realiseer ik een droom en bewijs ik dat een verlamming je niet verhindert om grootse dingen te doen. Negen dagen na mekaar ging ik tot het uiterste. Compleet stuk aan de finish en toch weer herbeginnen. Ze zeggen vaak dat gezondheid het belangrijkste is. Er zijn echter mensen die perfect gezond zijn, maar geen vrienden hebben en dus ook geen leven. Ik ben verlamd vanaf mijn borst, maar ik heb zo veel vrienden dat ik een van de gelukkigste mensen ter wereld ben.'

DS, 02-11-2007 (Paul De Keyser)