Ik ben het niet helemaal eens met het feit dat de ouders hun invloed hebben. Ik denk nog altijd dat de kinderen zelf wel hun mening ontwikkelen over buitenlandse kinderen. Dat hoeft niet altijd in de negatieve zin te zijn. Ik vind dan ook dat de kinderen zelf moeten kunnen beslissen wat ze moeten denken van die ‘andere’. Dit neemt niet weg dat ik er niet ben van overtuigd dat de ouders weldegelijk hun zegje hebben in het kiezen van vrienden of over wat het kind moet denken over een bepaald iemand. Ik denk dat er van thuis uit wel eens signalen kunnen gegeven worden dat de ouders het niet op prijs stellen dat hun kind omgaat met een buitenlandse jongen, of gewoon een jongen met een bepaald lichamelijk verschil. Dan is de stap vlug gezet naar racisme. Ik vind dat de ouders hun kind wat meer vrijheid moeten gunnen in de keuze van vrienden. Zelf ben ik niet racistisch, tenminste tegenover de goede mensen. Ik heb wel eens mijn bedenkingen wanneer ik bijvoorbeeld zie dat Turkse jongeren rellen veroorzaken of wanneer ik op de TV hoor dat er een jongere vermoord is met een mes en dat de dader een jongen van Marokkaanse afkomst is. Er bestaat wel een vooroordeel over de Marokkanen en Turken, en dat leidt tot racisme. Maar niet alle Marokkanen en Turken zijn slecht. Ik heb zelf een vriend van Iranese afkomst, die is moeten vluchten voor de oorlog in Irak. Die jongen doet geen vlieg kwaad. Het is dan ook verschrikkelijk voor mij en mijn vrienden dat, wanneer we met hem gaan bowlen of een andere activiteit, we dan wel eens vreemde blikken krijgen toegeworpen. Blikken in de zin van ‘ Kijk hen nu eens omgaan met dergelijk uitschot’. Maar dan vraag ik me altijd af, waarom de mensen geen moeite doen om met die jongen te praten. Om te weten te komen wat die jongen heeft meegemaakt. Mijn vriend heeft zelfs een Belgische moeder, dus waarom moet je hem dan als ‘anders’ beschouwen?