Ik had al een gsm in het 1ste middelbaar. "Om bereikbaar te zijn", zei mijn moeder. Als er eens iets zou gebeuren dan kon ik altijd bellen. En het heeft zijn nut bewezen. Een paar keer had een van mijn medefietsers een platte band en dan kon je bellen naar de ouders om te zeggen dat je wat later ging zijn, of dat ze je moesten komen oppikken (heel handig!).

Ik moet wel zeggen dat ik nu nog steeds diezelfde gsm heb. Een Nokia 3410. Mijn vrienden zeggen weleens dat hij in een museum hoort te staan, zo'n oude gsm heeft toch niemand niet meer! Ik trek mij er niets van aan. Mijn gsm is al 6jaar oud en valt niet in eens uit of heeft maar een batterij van 1dag. Ik ben heel tevreden met mijn oude GSM.

Trouwens vind ik dat die nieuwe GSM's veel te duur zijn en te veel snufjes hebben. Door al die extra's gaat je batterij nog sneller op en verkwist je veel te veel geld! Ook die glitter accessoires vind ik verschrikkelijk. Te veel geprul!

Ik kan niet zeggen dat ik mijn GSM mijn dierbaarste bezit vind. Het is een handig toestelletje. En ik moet wel toegeven dat ik mij heel ''ambetant" kan voelen als ik hem niet bij heb. Wie weet belde er iemand om iets belangrijks te zeggen of moet ik nog een brood meenemen voor mama. Een raar gevoel toch.

Het is toch wel erg dat je eigenlijk constant bereikbaar moet zijn. Als ik één keer mijn GSM niet afneem krijg ik al een oprisping van m'n vrienden of ouders. Als je een GSM hebt moet je hem menemen en opnemen! Misschien is het wel vele eenvoudiger om geen GSM te hebben. Eindelijk eens rust! Het zou wel voor een hele mentaliteitsverandering zorgen.

Groetjes,
Diede