actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Flaminganten, tel uit je verlies

'ALLES IS ONMOGELIJK ALS MEN MAAR WIL'

Namens de Warande-groep antwoordt Remi Vermeiren de voorstanders van België, die almaar de obstakels aanhalen die een splitsing in de weg staan. 'Beweren dat de Europese Unie Brussel zou verlaten, neigt naar intellectuele oneerlijkheid.'

In de weekendkrant van 2 september bracht De Standaard onder de titel 'België splitsen. Makkelijker gezegd dan gedaan' een overzicht van de 'wetten en praktische bezwaren' die in de weg staan van de opdeling van België. Ook elders werden vooral voorstanders van het behoud van België aan het woord gelaten.

In dit artikel willen we niet ingaan op de meest absurde bedenkingen in verband met onder meer het treinverkeer, het onderhoud van de autosnelwegen of de plotselinge vermindering van de veiligheid door de opsplitsing van de Belgische politie.

Sta ons toe eerst even een zéér korte samenvatting te geven van de belangrijkste argumenten in het 'Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa'. Grote verschillen inzake uitgangspunten, behoeften, doelstellingen en aan te wenden instrumenten op het vlak van economie, tewerkstelling, sociaal beleid, mobiliteit, stedelijke problematiek tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel maken het Belgisch beleid ondoelmatig. België is te complex en te inefficiënt geworden. Door verschillen in taal en cultuur bestaan er aparte samenlevingen met als gevolg een laag sociaal kapitaal en een democratisch tekort. Vlaanderen brengt 'Vlaanderen in Actie', Wallonië werkt een 'Marshallplan' uit, maar er is geen Belgisch project.

De huidige moeilijkheden om een federale regering te vormen mogen dan al mee veroorzaakt zijn door zuiver partijpolitieke en andere overwegingen, ze illustreren zeker ook dat de ruimte voor compromissen op zowel sociaal-economisch als op institutioneel vlak zo goed als opgebruikt is. De oproep van het Manifest om via ultieme onderhandelingen komaf te maken met de Belgische hypotheek op de besluitvorming moet dan ook beter worden begrepen.

Daarom een greep uit de hinderpalen die in De Standaard en elders werden aangehaald en onze repliek daarop.

'Wallonië kan toch niet een flink deel van zijn welvaart opgeven door het wegvallen van de transfers vanuit Vlaanderen.' Laat ons duidelijk zijn: Vlaanderen heeft het recht en de plicht om zijn welvaart te verdedigen. Hoge en langdurige transfers kunnen slechts als de ontvanger alle redelijke middelen aanwendt om zijn welvaart te maximaliseren. Binnen de Belgische constellatie kan en moet dat niet. Het is merkwaardig dat Wallonië zowat de enige regio ter wereld lijkt die schrik heeft van zijn eigen autonomie. Daar zijn geen objectieve redenen voor: Wallonië is in de Europese Unie centraal gelegen, heeft een grote arbeidsreserve en ruimte voor bedrijven. Het Manifest zegt niet dat de solidariteit van Vlaanderen met Wallonië meteen moet wegvallen. Het zegt dat ze slechts over een langere periode van bijvoorbeeld tien jaar zou moeten uitdoven en terugvallen op de solidariteit via de EU.

'Wallonië is een belangrijke klant van Vlaanderen, gebruiker van de haven van Antwerpen bijvoorbeeld. Dus Vlaanderen let toch op!' Zal Wallonië dan zijn goederen (als erkenning voor de vroegere en lange tijd gehandhaafde solidariteit) via Rotterdam gaan uitvoeren en zijn leveranciers het gebruik van Duinkerken opleggen? Is het niet gewoon veel logischer dat in een onafhankelijk Wallonië de overheid en de bedrijven meer dan ooit objectieve criteria zullen hanteren?

'Het is onmogelijk de staatsschuld te verdelen.' Waarom eigenlijk? Het is ons menig keer voorgedaan en de objectieve criteria waarop een dergelijke splitsing kan worden gebaseerd zijn legio. In het Manifest wordt, bij wijze van voorbeeld, de financiële draagkracht van elke regio gehanteerd, berekend op basis van de bijdrage van elk deelgebied tot de inkomsten van de overheid. Dit criterium kan zeker aangevuld worden met andere.

Over staatsschuld gesproken. Realiseren diegenen die stellen dat Wallonië en Brussel België zullen voortzetten als Vlaanderen zich 'losrukt', dat die opvolgers van België dan de Belgische staatsschuld zullen moeten torsen.

'Brussel is de lijm van België en Brussel verliezen zou voor Vlaanderen gelijkstaan met het verlies van miljarden euro's.' Het is onmogelijk in dit korte bestek op alle aspecten van de Brusselse problematiek bij een opdeling van België in te gaan. Maar laat ons dit stellen: Brussel is ongetwijfeld belangrijk vooral voor zijn eigen inwoners, ook voor Vlaanderen en Wallonië. Brussel wordt als zeer kosmopolitische grootstad geconfronteerd met zeer eigen problemen. Brussel heeft dus nood aan de nodige eigen bevoegdheden en de daarbij horende inkomsten. Vlaanderen en ook Wallonië moeten verzekerd zijn van de bescherming van hun taal en cultuur in Brussel, mits ze daartoe de nodige financiële bijdrage leveren. Brussel heeft de Vlaamse en Waalse pendelaars nodig, evenzeer als Wallonië en Vlaanderen de arbeidsplaatsen nodig hebben. Het ligt voor de hand dat Vlaanderen en Wallonië de rol en het belang van Brussel financieel zouden ondersteunen. Eerder dan 'Brussel te verliezen' moet het zelfstandige Vlaanderen ervoor zorgen dat Brussel zich goed ontwikkelt en zijn positie van hoofdstad van Europa en van internationaal centrum versterkt. Beweren dat, zeker in de hierboven geschetste context, de Europese Unie en andere internationale organisaties Brussel zouden verlaten neigt naar intellectuele oneerlijkheid.

'De internationale gemeenschap, gedreven door de vrees voor het streven naar meer autonomie van eigen regio's zal de opdeling van België niet dulden.' Zowat een herhaling van de inmenging van 1830 dus. Is Europa, nu het aantal onafhankelijke staten sinds het midden van de twintigste eeuw steeg van ongeveer 75 tot bijna 200 er dan werkelijk niet democratischer op geworden? Erkennen de betrokken landen dan niet het zelfbeschikkingsrecht van een volk? Dat hebben ze nochtans, gelukkig, al herhaaldelijk bewezen. Dat 'Vlaanderen niet bekend is en België wel' is hoegenaamd geen punt. De internationale scène kent nu éénmaal enkel staten, als een Vlaamse staat daar haar intrede doet, zal haar bekendheid exponentieel stijgen.

Laat ons dus een aantal maanden investeren in een correcte boedelscheiding waarna de eventuele inefficiënties door schaalverkleining ruimschoots kunnen worden opgevangen door eenvoudiger structuren en de motivatie om eindelijk de van alle kanten gevraagde afslanking van het overheidsapparaat door te voeren. Laat er ons daarbij vanuit gaan dat de onafhankelijkheidsbeweging niet louter 'negatief en tegen' is, maar het uitgangspunt is voor een 'positief en voluntaristisch' project voor en betere economische, maatschappelijke en culturele ontwikkeling van elk Belgisch gewest binnen - niet te vergeten - de Europese Unie.

Remi Vermeiren, namens de denkgroep In de Warande

DS, 17-09-2007