actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Keiharde interne SP.A-kritiek

War of the Roses

Wat is dat toch met vrouwen, dat ze elkaar zo graag publiek de ogen uitkrabben? Zou een aanval als die van Anissa Temsamani op Caroline Gennez van een man kunnen gekomen zijn? Is het denkbaar dat een mannelijke kandidaat vergelijkbare kritiek had gekregen? Even inhoudsloos, even persoonlijk? Want wat is nu eigenlijk Temsamani's analyse? 'Gennez is een bitch. Ze is hard, ze is koel, 't is een smerige teef. Aaa die Calorie! Aaa die trut! Nu dat ze afgevallen is, denkt ze zeker dat ze hét is?' Zijn dan niet alle partijleiders hard en koel? O jawel, maar van mannen pikt men dat.

Terzijde. Wat leven we toch in een milde persoonlijkheidscultuur. Iedereen die hier ooit een beetje bekend was, blijft dat voor de rest van zijn leven. Temsamani is een beetje als Edwin Ysebaert, Frank Dingenen of Reddy De Mey. Al eeuwen niets opvallends uitgestoken, maar als ze een depressie krijgen, van job veranderen of sissen naar een kandidaat-voorzitter, dan komt dat in de krant. Kunnen wij zeggen: God ja, die Dingenen! Die was plezant, in Meester hij begint weer. En weet je nog hoe Anissa altijd zo schoon gefotografeerd werd in De Morgen? Pràchtvrouw! Had ze geen boetiek met etnische kleren?

Ik begrijp de berichtgeving over de socialistische voorzittersstrijd niet altijd. 'Caroline Gennez wankelt' kopte deze krant gisteren. Waarom? Omdat ze maar 62 procent van de stemmen haalde in Sint-Niklaas, 'een kleine meerderheid'. Vreemd, want toen Erik De Bruyn hetzelfde resultaat haalde in Brugge, stond er dat hij 'maar liefst 68 procent van de stemmen' binnenrijfde. Waarom wankelt de ene kandidaat en triomfeert de andere bij dezelfde uitslag? Aha, daar is Carl Devos met het antwoord: 'Als Gennez bij de echte verkiezingen op 21 oktober geen afstand kan nemen van De Bruyn, dan heeft ze echt een probleem. 80 procent is echt wel het minimum. Ter vergelijking: Johan Vande Lanotte haalde in 2006 93,4 procent, Steve Stevaert in 2003 zelfs 95,5 procent.'

Rare democratie is dat, als je honderd moet halen om te winnen. Sterker, als je zelfs tijdens de voordracht door de afdelingen al alles moet binnenrijven. Mogen kandidaten zelfs tijdens de campagne - nee, nog voor de campagne begonnen is - niet een beetje aan elkaar gewaagd zijn? Moet het vanaf dag één een uitgemaakte zaak zijn? We zullen het laten weten aan Bush en Sarkozy: pak jullie boeltje maar, dat presidentschap is niets waard, jullie tegenkandidaten hebben ook stemmen gehaald. Zeker in een tijd als deze, nu we als maatschappij op een keerpunt zitten en alle grote politieke partijen naar een nieuwe koers zoeken, lijkt het me normaal dat er verschillende visies zijn. Waarom wordt dat meteen geduid als een crisis?

Omdat politieke journalistiek oorlogsverslaggeving is. Geen crisis, geen nieuws. En dan mogen we blij zijn als het bij 'crisis' blijft. Lees Het Nieuwsblad van gisteren: 'De conflicten bij de Vlaamse socialisten doen stilaan denken aan de Wars of the Roses, de moorddadige burgeroorlogen van de 15de eeuw tussen de Engelse regenten.' (Een paard, een paard, dat ik vlucht uit dit van bloed doordrenkte land!)

Duizend bommen en granaten zeg. Het is toch maar crisis omdat partij en media mordicus blijven vasthouden aan hun waanidee dat een voorzitter moét verkozen worden met een stalinistische totaalscore? Als iedereen accepteert dat kiezen verschillende keuzes inhoudt, dan is er toch geen probleem? Gennez maakt nog altijd het meeste kans, niet? Zelfs De Bruyn rekent er niet op dat hij echt voorzitter wordt: 'Ik denk wel dat ik een goed resultaat zal halen. Dat wil zeggen: een cijfer boven 10 procent, en ik denk dat ik er ver boven uit zal komen.' (De Morgen, 11 september) Hij wil eerder wegen op de koers: 'Ik zal in ieder geval niet neen zeggen als Gennez mij structureler zou willen betrekken bij de standpuntbepaling van de SP.A.'

Ik zie niet in waarom dat slecht zou zijn. Het is dan misschien wiskunde dat de SP.A bij de vorige verkiezingen geen stemmen verloren is op links, het is ook logica dat de socialisten in de oppositie een duidelijk profiel nodig hebben - en als je dan toch niet meeregeert, dan mag dat scherp, duidelijk en, waarom niet, links? Hoe zou je je anders profileren, als socialistische partij? Uiteindelijk was dat toch ook een van de boodschappen van het rapport-Janssens, een analyse die al zo vaak gemaakt is, maar waar nooit naar gehandeld werd: dat de kloof tussen kaviaarlinks en arbeiderslinks te groot geworden was? Dat de street credibility wel heel ver zoek was? Hoe denkt men dat op te lossen, tenzij toch een béétje naar die straat op te schuiven?

Tom Naegels is schrijver

DS, 15-09-2007