Erdogan lapt wil van zestig procent aan z’n laars


Olmert, Gül, Wolfowitz: de macho’s van de week. ’I will not resign’ zingen ze in koor. Wie zal het snelst van zijn voetstuk afdonderen?


Gül heeft het meeste te vrezen. Niet alleen is een van de grootste legers van de wereld tegen hem, maar ook miljoenen seculiere, roodgetooide Turken in de straten van Ankara en Istanbul. Vooral Turkse vrouwen lusten hem rauw.

Ik vind het zielig voor Gül die een zachtaardige en sympathieke indruk maakt. In feite gaat het ook helemaal niet om hem. Hij is gewoon een speelbal in de handen van zijn partijleider Erdogan. Het is Erdogan die aan de touwtjes trekt en als de touwen soms in de knoop zitten, wordt Gül van stal gehaald om die te ontwarren. Eerst moest Gül vier jaar geleden de weg voor Erdogan vrijmaken om premier te worden. Dat deed hij. Nu redt hij ’Erdogan’s ass’ door zich kandidaat te stellen voor het presidentschap omdat niemand in Turkije nog Erdogan op die plek wil.

De politieke partij AKP heeft een project om Turkije te islamiseren en dit project zal en moet slagen, wat er ook gebeurt. Zeggen seculieren, oppositiepartijen, intellectuelen. De enige cruciale plek die nog moet worden veroverd is die van president. De premier is van AKP, de voorzitter van het parlement ook, nu nog de president dus.

Erdogan heeft alle Turken heel lang in spanning gelaten of hij zich kandidaat zou stellen, waarbij hij schitterde door zwijgzaamheid in alle toonaarden. Met niemand overlegde hij over de kandidatuur. Het werd hem niet echt in dank afgenomen, want die opstelling is een democratische leider niet waardig, vond men. Jaloers werd daarbij verwezen naar Frankrijk. Niet alleen wordt de president daar door het volk gekozen maar de kandidaten voeren ook langdurig campagne.

In het Turks heet een president cumhurbaskani. Letterlijk: de baas van het volk. Maar de baas van het volk wordt niet direct door het volk gekozen maar door het parlement; en in dat parlement heeft AKP driekwart van de zetels terwijl ze maar 34 procent van de stemmen heeft gehaald bij de verkiezingen. Een gevolg van de Turkse kiesdrempel van tien procent.

Erdogan heeft veel goodwill verspeeld met zijn jarenlange ’dictatoriale’ gedrag waarbij hij stelselmatig de wil van 60 procent van de bevolking aan zijn laars lapte en verrassend snel en veel rijkdom vergaarde. Als zijn premierschap is afgelopen en daarmee zijn politieke immuniteit wordt opgeheven, wachten hem een aantal rechtszaken. Volgens velen durfde hij geen presidentskandidaat te worden omdat deze functie geen politieke immuniteit geeft.

Het laatste blijk van dedain tegenover het volk lieten Erdogan en zijn trouwe partijleden zien tijdens en na de demonstraties op 15 en 29 april.

Na de tweede demonstratie in Istanbul waar een miljoen mensen op de been waren, zei de parlementsvoorzitter ’het lijkt een indrukwekkende bijeenkomst te zijn geweest’. En Erdogan zweeg de demonstratie helemaal dood: geen enkel woord tijdens zijn speech waarin hij opriep tot eensgezindheid.

Erdogan, het prototype van een democraat, die bovendien vrouwen een warm hart toedraagt door hun overspel zwaarder te willen straffen dan dat van mannen. Gek dat die Turkse vrouwen hem niet waarderen. Helemaal dol maken ze het door de straat op te gaan omdat ze in een seculier land willen blijven leven. Vroeger was de Europese Unie bezorgd om de positie van de Turkse vrouwen. Maar als diezelfde vrouwen massaal de straat op gaan om luid en kleurrijk hun bezorgdheid te uiten, staat de unie ineens aan de andere kant.

Het zou Europa gesierd hebben om Erdogan te manen naar de signalen in zijn samenleving te luisteren. Voor de verandering.


Trouw, 02-05-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB