actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Flahaut redde het deze keer niet

Tot voor kort kon PS-minister André Flahaut zich alles veroorloven. Tot grote ergernis van de Vlaamse liberalen. Gisteren liep het even anders.

GUY Verhofstadt en Karel De Gucht kunnen André Flahaut niet luchten. De minister van Defensie is vreselijk eigengereid. Zijn nieuwe blunder deed de ergernis escaleren. Maar Flahaut leek incontournable.

Met zijn eredoctoraat voor de Congolese president Joseph Kabila deed Flahaut Verhofstadt (en in mindere mate De Gucht) gewoon de broek af. Luttele weken na de rel over een mogelijk koninklijk bezoek van Albert aan Congo, worstelde de eerste minister opnieuw met de Belgo-Congolese relaties. De soloslim van Flahaut zette de premier ogenschijnlijk muurvast. Hij kon Flahaut moeilijk vragen om het eredoctoraat in te trekken. Evenmin kon de premier dulden dat de defensieminister het buitenlandse beleid doorkruiste.

Verhofstadt kreeg een politiek probleem van formaat op zijn bord. Hij ziet zich graag als de verzoener tussen de gemeenschappen. De Kabila-saga leek slechts te bevestigen op welke manier hij die rol kan waarmaken: door de PS haar gang te laten gaan. De actie van Flahaut was een energiedrankje voor elkeen die vindt dat de PS een staat is binnen de staat. Verhofstadt leek onmachtig in de wurggreep van de PS.

De premier moest het bijgevolg hard spelen. En Flahaut plooide voor het eerst. Het eredoctoraat wordt naar de koninklijke militaire school teruggestuurd, wellicht om definitief te worden begraven. Op enkele uren tijd maakte de defensieminister een bocht van 180 graden. Eerder op de dag had hij nog benadrukt dat hij netjes binnen zijn bevoegdheden was gebleven. Maar Flahaut kon zijn verhaal niet hard maken. In tegenstelling tot wat hij beweerde, had de raad van bestuur van de koninklijke militaire school geen besluit genomen. Wellicht wijst de bocht er ook op dat zijn ster binnen de PS wat aan het tanen is. Tot dusver genoot hij het onvoorwaardelijke vertrouwen van Elio Di Rupo. Di Rupo mag dan PS-voorzitter zijn, zijn macht is bij momenten beperkt. In Waals-Brabant zwaait fléau Flahaut de scepter. Een bondgenootschap is zo meer dan handig. Flahaut is een echte apparatsjik (hij leidde de studiedienst tot hij in 1995 naar de regering verhuisde) en een wandelend campagnebeest. Hij steunde Di Rupo toen de mythomaan Oliver Trusgnach hem in 1996 van pedofilie beschuldigde.

Maar de Defensieminister deed het bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen niet al te best. Zo verzeilde hij op een smadelijke manier in de Nijvelse oppositie. Voor een machtspartij als de PS is dat niet bepaald een eretitel. Bovendien is Flahaut op Defensie aan zijn laatste mandaat bezig. Zelfs Di Rupo beseft dat er grenzen zijn aan het Vlaamse incasseringsvermogen. En op een regeringscrisis zat niemand te wachten.

Blijft de vraag waarom Flahaut nooit eerder de laan werd uitgestuurd. Aanleidingen waren er genoeg. De drie noodzakelijke voorwaarden voor een ontslag raakten evenwel nooit vervuld. Bij zo'n ontslag weegt de houding waarop de minister zelf tegen de affaire aankijkt, het zwaarst. Maar Flahaut vindt van zichzelf dat hij een foutloos parcours rijdt. In die zin gaat het ook om een Vlaams-Waalse tegenstelling. Cliëntilisme en het gebruik van overheidsgeld voor politieke investeringen zijn in Wallonië de normaalste zaak van de wereld.

Vervolgens telt de interactie met de eigen partij en/of de andere partijen. Vlaamse partijen hebben het steeds moeilijk gehad met deze eigengereide minister. Als minister van Ambtenarenzaken kon CD&V hem nog onder controle houden. Maar Open VLD draaide dol van zijn fratsen op defensie. De uitgesproken steun van Di Rupo maakte de liberalen machteloos bij het horen van zoveel diplomatieke onzin - Flahaut schoffeerde meer dan eens de Amerikanen.

Drie jaar geleden riep een moegetergde Verhofstadt Flahaut voor het eerst op het matje. De premier stelde zich vragen over de benoemingspolitiek in het militair brandwondencentrum. Maar Di Rupo was vooraf formeel. Hij steunde Flahaut ,,voor de volle honderd procent''. En de VLD verkeerde toen in een heuse crisis.

Een derde reden voor mogelijk ontslag is het karakter van de minister in kwestie. Gaat het om een stressbestendige persoonlijkheid?

Flahaut heeft echt olifantenvel. Voor hem geldt enkel de taal van de macht. Weten dat hij zijn slag thuishaalt, is belangrijker dan eervol door het leven te gaan. Al liep dat gisteren anders.

DS, 28-02-2007