Bij dit artikel wil ik vanuit mijn gevoel het volgende aanvullen.

Heel mooi allemaal... zo met je emoties terecht kunnen bij een professioneel hulpverlener nadat je een traumatische ervaring hebt meegemaakt. Het moet er zeker zijn, maar... ik geloof erin dat het onbekende, dat vreemde, ... het voor mensen vaak moeilijk en pijnlijk maakt. In zo'n situatie zal iemand anders voor de persoon bepalen: 'deze persoon heeft psychologische hulp nodig!' Men gaat er dan vanuit de behoefte te kennen van die persoon. Maar nooit kan een ander van een ander precies weten wat die denkt, voelt, wil,...

De persoon die in shock is, zal 'spontaan', ondoordacht en 'gedwongen' dat zijn/haar emotie aan die vreemde vertellen waarbij er dan voorbij wordt gegaan aan de échte wil van de persoon.

Achteraf zal dan mogelijk een besef groeien wat ze allemaal gedeeld hebben met die 'vreemde'. Er kunnen gevoelens van schuld, schaamte en angst ontstaan. Ik kan begrijpen dat mensen dat niet willen en dat het zelf verwerken of verwerken met naasten veel effectiever en efficiënter kan zijn. Vandaar denk ik ook dat het enorm belangrijk is om te rekenen op mantelzorg. Dat zijn mensen die misschien minder professioneel zijn op het vlak van hulpverlening maar die wel zorgen voor een gevoel van vertrouwen, wederzijdse afhankelijkheid, ... Volgens mij is dat zeker zo belangrijk.

Bovendien denk ik zelf wel dat voor iemand die in een volgende fase, bewust en onafhankelijk kan beslissen om professionele psychologische begeleiding te zoeken, het allemaal wel heel doeltreffend kan zijn.