Een tijdje geleden was er ook een reportage op Koppen (VRT) die ons het verhaal bracht van een vrouw die zich had laten bevruchten met het sperma van haar overleden man. Het spermastaal was genomen toen de man reeds in coma lag. Ook bij de vrouw was de kinderwens groot.

Bij het horen van deze twee verhalen stel ik me de vraag: 'In welk mate kan je als partner of grootouder het kind 'onderscheiden' van je overleden man of zoon.' Ik denk dat je het kind snel zal zien als een 'vervanger' en een opvulling van een leegte. Vanuit het verdriet van deze families kan ik deze wens volledig begrijpen, maar persoonlijk vind ik het een erg jammerlijke situatie. Ik vermoed dat het kind 'al gauw' gebruikt zal worden. Ook zal het steeds een spiegel (moeten) zijn van de overledene...

Je kan dit geheel nu natuurlijk tegenargumenteren met het argument: 'het is toch net hetzelfde als de vader sterft wanneer de kinderen jong zijn'. Toch denk ik dat dit argument niet terecht is. De intentie om een kind te krijgen is dan heel anders. Bovendien heb je dan het kind reeds een globale betekenis of plaats in je leven gegeven....