actualiteitsforums - Enkele post bekijken

ONDER DE MINARET. Dagboek van een Vlaams moslimgezin

Het zijn twee hectische dagen geweest voor Zarife. Vrijdag vierden de scholen van Gurkan en Furkan samen het suikerfeest. Zarife is een van de drijvende krachten achter de organisatie ervan. ,,Het was heel goed, maar druk'', vertelt Zarife. ,,Heel druk.''

De feestzaal van de school zat bomvol ouders en kinderen. Een Turkse oma in traditionele kledij heette iedereen welkom, besprenkelde de handen met geurwater en deelde snoepjes uit. Er was een kleine tentoonstelling met Turks handwerk, uit de boxen weerklonk Turkse muziek en er was een enorm buffet met Turkse en Marokkaanse lekkernijen. ,,Het was de negende of de tiende keer dat we het suikerfeest organiseerden op school'', schat Zarife.

Ze vertelt dat ze lid werd van het oudercomité toen haar oudste zoon Cihan naar de kleuterklas ging. ,,Als kind ging ik naar school en dat was het. Mijn ouders waren daar weinig bij betrokken. Naar een oudercontact gingen ze bijvoorbeeld niet. Omdat ze dat niet kenden en omdat ze de taal niet spraken. Maar ik wil weten in welke omgeving mijn kinderen zitten, of ze als 'vreemde' niet anders behandeld worden. Het mooie van deze school is dat dit mogelijk is. Mijn ouders zijn er ondertussen trots op dat ik dit doe.''

Zarife vindt het ook belangrijk dat ze inspraak heeft. ,,Dat wij als 'vreemde' ook iets mogen zeggen. Toen Cihan naar de kleuterschool ging, zaten er alleen Belgen in het oudercomité. Waarom zou ik ook geen lid worden, dacht ik. Mijn man vraagt nu soms waarom ik al die verantwoordelijkheid op me neem. Maar het heeft geen zin om je weg te steken. Het gaat toch ook om onze kinderen.''

Zarifes zus is ook lid van het oudercomité, en twee Marokkaanse moeders. Het blijft een minderheid, geeft Zarife toe. ,,Er zijn vrouwen die niet weg mogen, of voor de kinderen moeten zorgen. Maar voor een activiteit als het suikerfeest komen ze wel met veel helpen. Voor het eerst hadden we ook veel Marokkaanse moeders. Ik heb de indruk dat zij zich wat meer verstoppen dan de Turkse.''

Werk was er genoeg. De woensdagvoormiddag heeft Zarife met een Marokkaanse moeder inkopen gedaan. De donderdag heeft ze met twintig Turkse en Ma)okkaanse moeders van negen uur tot zes uur staan koken. ,,Heel plezant'', zegt Zarife, ,,de Marokkaanse moeders maakten Marokkaanse hapjes, wij Turkse, zoals sarma - gevulde druivenblaadjes -, dolma - gevulde aubergines - en sigara böregi -- fetakaas in bladerdeeg. Ik ben zelf iets vroeger vertrokken om bij de juf van Furkan zijn rapport te gaan ophalen. Het gaat beter, zei de juf. Bij het lezen is hij voor op het programma, bij het rekenen is er nog wat werk.''

Op vrijdag heeft Zarife thuis eerst wat opgeruimd, dan alle eten verhuisd, bij haar zus de spullen voor de tentoonstelling gehaald en om half vier gingen de deuren open voor het publiek. Zarife is niet tot het einde blijven opruimen. ,,Ik had al twee dagen mijn man niet meer gezien. Hij vertrekt om zes uur naar zijn werk en ik moest gisteravond naar een cursus. We zijn naar de film geweest. Metropolis toont sinds vorig jaar Turkse films, met Nederlands onderschrift. Die zalen zitten bomvol. Ik had genoeg volk gezien de voorbije dagen. Ik wilde eens een avondje gezellig met mijn man weg.''

23/11/2004 Lieven Sioen

©Copyright De Standaard