Een amateur in de vuurlinie

door Sylvain Ephimenco


Tegen al diegenen die vandaag het kamerlid Nebahat Albayrak bij het grof vuil van de Nederlandse politiek willen deponeren, zou ik willen zeggen: ga je gang. En trap vooral veelvuldig op haar ziel, snij haar integriteit in mootjes en gooi haar in een bak vol pek en veren.


Maar besef ook dat je hiermee een rolmodel voor veel jonge allochtone vrouwen aan gruzelementen slaat. Nebahat Albayrak is een moderne geëmancipeerde vrouw die de Turkse gemeenschap waaruit ze afkomstig is zelden naar de mond heeft gepraat. Ik kan me nog herinneren hoe ze twee jaar geleden, op bezoek bij de Turkse Arbeidersvereniging in Rozenburg, haar toehoorders op het hart drukte dat ze moesten ophouden zich als ’zielige allochtonen’ te gedragen die de schuld van alles en nog wat aan de overheid geven. Ook vertelde ze hen dat huwelijksmigratie een heilloze weg was. Mijn eigen politiek correctheid eindigt vanzelfsprekend bij het standpunt van Albayrak over de principiële kwestie van de Turkse genocide op de Armeniërs. Simpelweg omdat het geen standpunt mag heten. Het lijkt meer op een paniekerig ingeslagen vluchtroute die het onhandige kamerlid dichter bij de afgrond heeft gebracht. Albayrak draait om de hete brij, ontwijkt en doet alsof haar neus bloedt. Ze probeert hiermee de kool en de geit te sparen zoals het een doorgewinterde Nederlandse politicus betaamt wanneer het terrein dat hij/zij betreedt explosief wordt. Het is alleen niet helemaal gelukt: haar verweer oogt niet fraai, kan kwetsend overkomen en zit amateuristisch in elkaar. Maar dit maakt van Nebahat Albayrak nog geen genocide-ontkenner. Zeker niet van het militante kaliber als de enkelingen die onlangs uit verschillende kandidatenlijsten zijn verwijderd. In plaats van Albayrak te demoniseren zou men beter haar partij, die haar onvoorbereid in deze positie heeft gebombardeerd, rekenschap moeten vragen. In het verleden heeft de PvdA de cruciale tweede plek op haar kandidatenlijst altijd aan politieke zwaargewichten toebedeeld. Jacques Wallage en Jeltje van Nieuwenhoven zijn de laatste voorbeelden. Albayrak is zeker geen zwaargewicht. Nog niet althans. Ze dankt haar uitzonderlijke positie aan het grenzeloze opportunisme van de PvdA, die met deze truc de stemmen van allochtonen in het algemeen en Turkse Nederlanders in het bijzonder hoopt bijeen te kunnen harken. Daarmee is het stemkanon Albayrak (66.000 in 2003) veel te vroeg in de vuurlinie komen te staan. Maar wat hebt je aan een kanon dat op haar eigen aanhang zou schieten? Door volmondig van genocide op Armeniërs te spreken, ook weet ze diep in haar hart dat het wel degelijk het geval is, zal Albayrak (en dus de PvdA) zich van een flink deel van haar electorale clientèle vervreemden. En dan heb ik het nog niet over de eventuele bedreigingen. Van haar partij krijgt ze voorlopig geen andere rugdekking dan de hulp van ghostwriter Frans Timmermans die gisteren samen met haar een uiterst zwak en relativerend opiniestuk in Trouw heeft geschreven. Daarom verdient de PvdA de hoon en de rotte eieren die nu ten onrechte naar het hoofd van Albayrak worden geslingerd.


Trouw, 05-10-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB