Waar zit intussen de preventie?


Wat gisteren nog een ruzie was tussen grensstreekburgemeesters, dreigt te ontaarden tot een staatszaak waarover premiers met elkaar in de clinch gaan.


Nederlandse grensburgemeesters willen de overlast beperken die de Belgen veroorzaken door massaal de coffeeshops in hun gemeenten te overspoelen om er cannabis te kopen en te roken. Ze willen die shops minstens naar de rand van hun gemeenten verhuizen, op een ,,wietboulevard'', zo dicht mogelijk bij de grens. Nog liever zouden ze die shops tot net over de grens terugdrijven, zodat de Belgen zelf met de overlast zitten die sommige cannabisrokende medeburgers veroorzaken. Maar dat willen en kunnen de Belgische grensburgemeesters niet aanvaarden.

Premier Guy Verhofstadt vond het nodig zijn Nederlandse collega Balkenende daarover een boze brief te schrijven en de zaak op Europees niveau te tillen. Dat klinkt misschien wel goed, maar het lost niets op.

In dit dossier kunnen onze regeringen overigens niet meer goed handelen sinds de vorige paarsgroene regering ,,een einde wou maken aan de dubbelzinnigheid van haar voorgangers en het drugsgebruik voor eens en voor altijd duidelijk en goed zou regelen''. Ze faalde omdat de zaak politiek niet rijp was en omdat ze er afschuwelijk slecht over communiceerde.

Sindsdien is het cannabisbeleid een soort erfzonde die de Belgische regeringen bij hun geboorte meekrijgen. De wiet-erfzonde. Guy Verhofstadt en ook de huidige minister van Volksgezondheid, Rudy Demotte (PS), zullen voor velen de geschiedenis ingaan als degenen ,,die het cannabisroken aanmoedigden, maar een heksenjacht ontketenden op tabaksrokers''.

België en Nederland verwijten elkaar een hypocriet drugsbeleid te voeren. Ze hebben beide gelijk. België laat toe dat volwassenen op bepaalde plaatsen en in bepaalde omstandigheden cannabis gebruiken, maar ze mogen het niet kopen of verkopen. België verbiedt als het ware de kleinhandel. Nederland laat die kleinhandel wel toe, maar niet de groothandel en de productie. Beide houdingen zijn hypocriet, maar op een iets andere manier.

Wellicht is een andere dan een hypocriete houding zelfs niet mogelijk in dit dossier, in de postmoderne samenleving. Men moet tegen drugs zijn, en zo ver mogelijk gaan in de bestrijding ervan, in het besef dat ze toch niet geheel uit te schakelen zijn. In een kleine afgesloten sector zoals de topsport is een absoluut dopingverbod nog net met politiestaatmethodes af te dwingen. In een open, postmoderne samenleving is dat voor softdrugs nooit even strikt mogelijk. Je moet zo ver mogelijk gaan in het terugdringen ervan, maar nultolerantie is niet mogelijk.

De klemtoon moet zowel in de realiteit als in het politieke discours liggen op de preventie. Daaraan wordt door duizenden hard gewerkt, maar niet met de massa geld die de paarsgroene regering daarvoor destijds beloofde. Die is er nog altijd niet.


DS, 01-06-2006 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB