Kus

Dalilla Hermans


Ergens in 1999 kuste ik voor het eerst een jongen. Het gebeurde in tropisch zwemparadijs De Tongelreep en het moment was zorgvuldig voorbereid door mijn beste vriendin en mezelf. Zij dobberde een beetje verderop, onopvallend gaf ze mij het teken om ervoor te gaan. De jongen in kwestie wist vast wat er komen zou, het was al zeker twee maanden ‘aan’. Alles verliep volgens het script. Er waren nauwelijks andere mensen in het water, en we waren net buiten het zicht van mijn moeder, die zoals meestal chauffeur en chaperonne was. Alleen de muziek die door de boxen schalde, verpestte de romantiek. In plaats van een boysband-ballade, speelde ‘Deeper underground’ van Jamiroquai, een donker nummer op de soundtrack van Godzilla. Desondanks tuitte ik, met bonzend hart en dichtgeperste ogen, vastberaden mijn lippen.

Ik weet niet hoe het nu gaat met die toen 13-jarige knul, en ook niet wat er van Jamiroquai geworden is. Ik kan me amper herinneren hoe die 13-jarige versie van mezelf de dagen doorzwom. Maar nog steeds ben ik dankbaar dat mijn vroegste herinnering aan romantiek zo uitgekiend was. Dat ik er controle over had, en de herinnering alleen een chloorgeur en pubergiechels opwekt. Was dat iedereen maar gegund, zucht ik telkens als ik weer lees over geschonden onschuld en verwrongen intimiteit.


DS, 04-02-2022 (Dalilla Hermans)