Dag Tim,

Ik twijfelde even of het de moeite was om een respons te formuleren, daar je zo zeker van je stuk lijkt dat mijn reactie misschien in eerste instantie niet tot nadenken zal aanzetten. Mijn respons is dan ook niet met de intentie tot reflectie geschreven, maar eerder als verduidelijking van mijn eigen standpunt. De laatste weken deed ik nieuwe indrukken op die me de mogelijkheid geven om me mijn fingerspitzengefühl beter in woorden om te zetten.

Ik blijf bij mijn oorspronkelijke standpunt: wij - jij, ik en alle andere witte mensen - kunnen niet oordelen over de impact van het racisme waarmee zwarte mensen te maken krijgen omdat we niet de gevolgen van deze discriminatie aan den lijve voelen. 
Jij en ik zullen omwille van onze huidskleur niet gediscrimineerd worden op de bus, op de huizenmarkt, op festivals, ...

Daarom is het van belang dat we de personen die hiermee wél te maken krijgen, aan het woord laten.
Dit betekent NIET dat jij, ik en alle andere personen met een witte huidskleur niets kunnen of moeten doen: we kunnen hen een platform geven om zichzelf te laten horen - bv. door hen in talkshows uit te nodigen, toegang te geven tot instagram accounts met veel volgers, zwarte handelaars te steunen, petities te ondertekenen, ...

Ik bekeek de aflevering in kwestie en kan begrijpen waarom deze als racistisch wordt beschouwd: Boma en Fernand schilderen Dieudonné af als een dief en het hele café - op Bieke na - geloven hen meteen! (Spoiler: het was een misverstand.)
Zo’n aflevering berust op het stigma dat iedereen die vreemd is, die van ons verschilt, slechte bedoelingen heeft. 
Zulke stigma’s horen niet thuis in 2020, maar zijn nog steeds de realiteit waartegen een groot deel van onze bevolking zich dagdagelijks moet verzetten.


Het is het des mensen om personen die anders (dan onszelf of het herkenbare) zijn, anders te benaderen.
Dat is zonde, want in deze personen - in iedereen - zit een stukje God. Door de personen uit de weg te gaan, gaan we ook dat stukje God uit de weg waardoor we niets bijleren, geen nieuwe ervaringen of impulsen opdoen. 
(Als je hier meer over wil weten, dan raad ik je het boek “De vreemdeling en de Bijbel” aan. https://www.bol.com/nl/f/de-vreemde...253/?country=BE )

Zonder die confrontaties blijven we in ons eigen grote gelijk. Als 2020 ons iets leert, is dat dat eigen grote gelijk meer slecht dan goed met zich meebrengt.

In je reactie stel je dat anderen jou discrimineren op vlak van jouw humor en politieke voorkeur. Hier zat ik even “in a pickle”.
Ik denk dat het op zulke momenten belangrijk is om jezelf bij te scholen in het “waarom” jij op jouw humor wordt afgerekend. 
Wat is er net zo kwetsend aan deze moppen? Met welke brillen kan je naar jouw moppen kijken? 
Indien je de mop dan nog zo grappig vindt: ga je gang, maar weet dat er veelal jaren aan onderdrukking en negatieve ervaringen vooraf gingen aan die ene, voor jou onschuldige, mop. 
Enkele negatieve reacties op het internet aan jouw adres kunnen nooit tippen aan de hoeveelheid bagger en mensonterende ervaringen die minderheidsgroepen reeds decennia over zich heen hebben gekregen.

Ik kan, zoals eerder gezegd, mezelf niet uitspreken over het racisme waarmee personen met een andere huidskleur te maken krijgen. Waar ik wel ervaring mee heb, is discriminatie en geweld (zowel verbaal als fysiek) op vlak van geaardheid.
Ik kan lachen met moppen over lesbiennes en maak thuis constant moppen die gebaseerd zijn op stereotiepen en woordspelingen.
Hoe dan ook: een mop die te ver gaat, is niet grappig maar kwetsend.

Wanneer gaat een mop te ver? 
Voor mij hangt dit sterk samen met wie de mop maakt, en welke bedoelingen de persoon hiermee heeft.
Enkel personen uit mijn intieme kring mogen moppen over mijn geaardheid maken.
Een gegeneraliseerde mop over anders geaardheid kan uiteraard, indien deze lacht (samen) met, en niet om de persoon. De persoon waarover de mop gaat, mag zich niet geviseerd of onveilig voelen.
(Hannah Gadsby kan erg goed de afweging maken tussen lachen om, en lachen met anderen: https://youtu.be/VFbhkJNWnhU )

Het “geluk” - ik mag dit geen geluk noemen, we zouden iedereen moeten accepteren om wie hij is - dat ik heb, is dat ik de keuze heb om mijn geaardheid kenbaar te maken.
In bepaalde situaties kan (en zet) ik dit deel van mezelf even “on hold” zodat dit niet meespeelt in de manier waarop anderen me behandelen.

Personen met een donkere huidskleur kunnen dit niet.
Zij kunnen zich niet verschuilen achter die veilige facade, maar krijgen dag in, dag uit te maken met discriminatie; deze discriminatie beïnvloedt aanzienlijk hun levenskwaliteit en de kansen die ze krijgen.

Een citaat dat hierbij aansluit is als volgt: 
“Vreemd zijn is nooit een keuze op zich, maar een gevolg van hoe anderen tegen jou en jouw daden aankijken.” (De vreemdeling en de Bijbel, pagina 14)

Ik kan je enkel aanraden om af en toe van bril te wisselen en te kijken naar de wereld vanuit het perspectief van een ander/een minderheidsgroep.
Een documentaire die je hierbij kan helpen is “The dead and life of Marsha P. Johnson” op Netflix. Verder kan je je ook tot inzichten komen door in dialoog te gaan met de ander - zoals je nu al aan het doen bent, dus!