‘Ik heb weer goesting om écht les te geven’


Caroline Van Nieuwenhuyse stond in het basisonderwijs als leraar, zorgcoördinator en directeur. In een open brief aan minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) schrijft ze dat ze het ploeteren moe is. ‘De zogezegde loonsverhoging en de luttele uurtjes ondersteuning zijn stroop aan de baard. Ik mag van mijn huisarts niet aan het werk, al sta ik elke ochtend op met de wens snel weer in mijn klas te kunnen zijn.’


Ze overschouwt haar vijf dwergkonijnen, vier kippen en negen loopeenden. De tuin van Caroline Van Nieuwenhuyse (36) in Sint-Pauwels, deelgemeente van Sint-Gillis-Waas, is de afgelopen maanden sterk veranderd. Er kwamen dieren bij, net als een heleboel planten. Het huis werd heringericht en ze begon ook intensief te sporten. ‘Dat heeft therapeutisch gewerkt,’ zegt ze. ‘Door mijn focus te verleggen naar mijzelf en mijn omgeving, ontdekte ik dat er ook iets buiten de school bestond. Nadat er nog een hond bijgekomen was, vroeg mijn man: “Denk je dat het nu verwerkt is?”’ (lacht)

2019 was geen fijn jaar voor Van Nieuwenhuyse. Haar open brief aan voormalig minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) was het begin, noch het einde van een moeilijke periode. ‘De maanden na die brief waren verschrikkelijk,’ zegt ze. ‘Mijn leven wás onderwijs: ik ken niets anders. Mijn ouders hebben allebei in het onderwijs gestaan, net als mijn man. Op een bepaald moment moest ik overwegen of het iets voor mij was.’


Low profile

‘Ik was klaar om onderwijs voor een stuk te lossen en heb gesolliciteerd bij kinderdagverblijven. Maar ik sta ontzettend graag in het onderwijs en ik kan het ook goed. Het blijft voor mij moeilijk om dat in vraag te stellen.’ Na bijna een jaar thuiszitten, is Van Nieuwenhuyse opnieuw aan het werk: halftijds, in de school waar ze vroeger als directeur werkte. ‘De confrontatie met de grenzen van je eigen lichaam blijft moeilijk. Vroeger zou ik in elke werkgroep gezeten hebben. Dat blijft verleidelijk, maar ik moet doseren. De afspraak met thuis is dat ik me op het werk low profile gedraag.’ (lacht)

Van Nieuwenhuyse liep al een tijd rond met het idee om haar ongenoegen te uiten. De druppel was het nieuws dat steeds meer leraren-in-opleiding voor de klas staan om gaten te vullen. Ze kroop in haar pen. De brief was eerst alleen voor Crevits bedoeld, maar haar vader raadde aan om de brief naar een krant te sturen. De brief ging viraal. ‘Ik wilde duidelijk maken dat de situatie in het onderwijs meer slachtoffers zal vergen. Zelf had ik mijn burn-out langs geen kanten zien aankomen. Ik ben altijd *iemand geweest aan wie je eender wat kon vragen. Niet dat ik onmisbaar ben – dat leer je wel als je lang thuiszit. Maar in het onderwijs heb je idealisten nodig. Die nemen al veel hooi op hun vork, net daarom zijn ze extra kwetsbaar.’


Gedeelde smart

Van vrienden en familie kreeg Van Nieuwenhuyse veel positieve berichten. Op dat moment had ze bewust geen Facebook. De reacties op sociale media gingen grotendeels aan haar voorbij, op aanraden van haar man. Ze kreeg ook een reactie van de minister. ‘Maar dat was erg teleurstellend. Ze bleef rond het probleem fietsen. “We begrijpen u, maar we hebben al van alles gedaan om ...” Maar daar gaat het toch niet om? Wij, leerkrachten en directies, hebben toch ook al van alles gedaan? Brussel luistert niet naar ons’, zegt ze. ‘Nee, ik verwachtte niet dat iemand mij persoonlijk kwam geruststellen. Het gaat erom dat ik mensen heb zien ploeteren en offers heb zien maken die veel te groot zijn. Er worden door allerlei beleidsmensen allerlei viskes uitgeworpen, maar aan de situatie op de vloer verandert niets. Op het moment dat iedereen verdrinkt, komen ze met een nieuw leerplan. Dat meen je toch niet?’

Dat ze opnieuw voor de klas staat, is niet evident. ‘Het is zeker geen gemakkelijkheidsoplossing. Maar ik had opnieuw goesting om écht les te geven.’ Als leerkracht gaat het net iets beter dan als directeur. Gedeelde smart, halve smart. ‘Als directeur ben je vaak echt heel alleen.’

De problemen van het onderwijs zijn de wereld nog niet uit. Van Nieuwenhuyse beseft dat één artikel de wereld niet verandert. ‘Maar ik hoop deel te zijn van een groter geheel. Meer mensen moeten op de barricades staan. Ik besef: in het onderwijs is dat niet makkelijk. We zijn braaf en leggen niet snel het werk neer, want we weten dat zoiets ten koste gaat van onze kinderen.’


DS, 24-12-2019 (Simon Grymonprez)