Ik vind het ook een heel pakkend artikel met zeer verontrustende cijfers. Hoe komt het inderdaad dat deze kinderen zo diep gezonken zijn in hun gedachten? Dit kan toch niet enkel de oorzaak zijn van de (veel te grote) prestatiedruk die leerlingen van het eerste middelbaar al meekrijgen. Als dit wel zo is moet er dringend nóg maar eens gesleuteld worden aan het onderwijssysteem. Wat kunnen wij als leerkrachten doen om deze leerlingen verder te helpen, deze druk te verminderen, enkele lasten van hun schouders te nemen?

Ik denk dat deze kinderen vooral in depressie komen met de manier waarop de jeugd omgaat met media, technologie en andere zaken die hun sociaal leven beïnvloeden. Volgens mij piekeren ze te hard over wat anderen van hen denken. Niet iedereen is even sociaal of heeft evenveel nood aan sociale contacten, maar jezelf opsluiten in een kamertje is voor niemand goed. Ze zien hoe leuk en perfect het leven van de andere is op Facebook, maar hiertegenover stellen ze hun eigen ervaringen die deze nare gevoelens veroorzaken. Terwijl we weten dat er (heel vaak) op Facebook enkel de positieve dingen worden geplaatst, maar dat is uiteraard een heel andere discussie.

Verder denk ik dat kinderen te weinig de kans krijgen om hun verhalen te vertellen, hetzij tegen elkaar, hetzij tegen hun ouders. Want ook de ouders voelen deze druk om te presteren op het werk, de druk om hun job te behouden en elke dag eten op tafel te kunnen zetten. Ik denk dus dat we niet enkel naar de kinderen moeten kijken wanneer we in dergelijke gevallen zitten, maar ook zeker de ouders moeten bevragen en hen zeker begeleiden in het communiceren met hun kinderen. Ik denk dat kinderen die een zeer sterke band hebben met hun ouders tot veel meer in staat zijn en veel weerbaarder zijn tegen de sociale druk.