Ik vind het zeer triest om dit te lezen. Ik heb zelf twee familieleden gehad met terminale kanker, één van hen heb ik een half jaar palliatief begeleid. Beiden hadden overduidelijk immens veel pijn, maar hielden de tanden stijf om elkaar om toch maar niet te moeten toegeven aan hun familie en kennissen dat ze pijn hadden, dat ze afzagen, … Ze wouden kost wat kost zich sterk houden voor hun familie en vrienden, want een geliefde zien afzien wensen ze niemand toe. Op een gegeven moment komen terminale patiënten op een punt waar ze weten dat ze niet meer geholpen kunnen worden en dat het gewoon een kwestie is van (in pijn) te wachten op de dood. Voor hen is het een goede zaak dat euthanasie toegestaan is, maar extreem jammer dat er niet altijd een arts voor gevonden kan worden. Hoewel het als arts zijnde ook zeker geen makkelijk zaak kan zijn om te beslissen over leven of dood, ook al hebben ze zelf gekozen om zo’n opleiding te volgen. Vaak is het zo dat ze het weigeren om dat de levensstandaard van de patiënt nog te goed is om te sterven. Dit kan goed zijn, maar naar verloop van tijd gaat die levensstandaard achteruit en ziet de patiënt enkel af, dan pas wordt het goedgekeurd (en dan nog niet in alle gevallen). Helaas moet het soms heel ver (en pijnlijk) gaan voor het toegestaan wordt.