actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Gescreend door politie, geweigerd door Tomorrowland

Dank voor de reacties!

Geeft vooral aan dat het thema op de agenda staat/moet staan, uiteraard grotendeels terecht: zichzelf VEILIG weten en voelen in een samen-leving is nl. zo basaal dat dit item niet min noch meer als noodzakelijke voorwaarde voor ons samenlevingsmodel geldt! Maar dan wél met de kanttekening dat we (eigenlijk altijd al) in een risicomaatschappij leven/hebben geleefd waar een 100%-veiligheidsgarantie nooit een optie is geweest: vandaag is het IS, gisteren waren het nog de CCC, de Bende van Nijvel, Baader Meinhof, de ETA of het IRA, noem maar op...

Tegelijk heb ik tot tweemaal toe de term 'voorzichtigheid' gehanteerd om aan te geven dat dat 'laat-me-gerustgevoel' (= 'privacy', +/-) (me) wel wat waard is, vraag maar aan mensen uit (..., vul zelf maar in, van Wit-Rusland over Zuid-Soedan tot Noord-Korea). Overigens met stipnoteringen van de afgelopen jaren erbij (Turkije, Hongarije) of met 'usual suspects' die al jarenlang grotendeels de dans ontspringen (Saoedi-Arabië, Myanmar).

Het gaat dus eens te meer om grenzen: waar liggen/kunnen die liggen in heel deze kwestie? Wat is 'gepermitteerd', en wat is erover? Eén zaak wil ik toch nog wel aankaarten: het argument nl. van 'als je niets misdaan hebt, moet je niks vrezen'... Maar dan ga je uit van 'perfecte' systemen die individuele vergissingen uitsluiten, en dat is in een imperfecte wereld een illusie! 'Vergissing is menselijk', klinkt redelijk goedkoop maar daarom niet minder waar. Schuldig en toch op vrije voet is een affront, maar onschuldig opgesloten lijkt me veeleer misdadig... laat staan dat er, zoals momenteel in Turkije, ook nog eens 'doodstrafverhalen' als een zwaard-van-Damocles naastgezet zouden worden?!

Conclusie: 'privacybubble'? Ja en nee: we zijn eraan gehecht, maar soms gaat het er inderdaad echt over. In dat laatste geval mag ik hopen dat er correcties kunnen komen, maar alleen al het feit dat de 30+-uitgeslotenen van Tomorrowland geen enkel verhaal krijgen of (vervolgens) mogen doen, lijkt me redelijk voortvarend aangezien een 'wederwoord' zowat de essentie uitmaakt van een serieuze rechtstaat.Tegelijk ook de bedenking dat de zaak binnen ons rechtssysteem inmiddels zo geformaliseerd is geraakt dat vnl. advocaten de dienst gaan uitmaken en finaal beslissen over wie wél en wie niet... En wie kan deze advocaten betalen? Twee keer raden...

Evenals 'grootheidswaanzin' in hoofde van IS? Ondanks de huidige terreurdreiging leven we hier momenteel in het Westen toch in de veiligste-aller-samenlevingen-ooit, niet? Ik blijf derhalve alert, maar wil me in in mijn dagelijkse omgang-met-medemensen NIET laten bepalen door een beperkt aantal idioten! Dus allergraagst méér oog voor mensen met (aantoonbaar) slechte intenties: recidivisten die tot zevenmaal toe voor een politierechtbank zijn moeten verschijnen, nummerplaten- en identiteitsvervalsers, date-rape-drugstoestanden? Allemaal NO WAY, en dus er uit, please?! Maar mij laten bepalen door angst of hier HET politieke item van laten maken met het oog op volgende verkiezingen? Toch niet, want dat lijkt met net iets te 'makkelijk' voor onze huidige beleidvoerders...