"Na de aanslag in Manchester schreef ik een brief. Ik leg mijn gevoelens en die van zo veel anderen bloot in simpele zinnen. Ik ben geboren in het jaar 2000, dus nog zestien maar ook wij, jongeren hebben een mening hierover."

Aan degene die iets onvoorwaardelijk van me afnam. Mijn vrijheid.
Aan degene die de mensheid weer een beetje meer uiteendreef.
Aan degene die wij niet zouden mogen vrezen.
Aan deze schrijf ik mijn brief.

Dag man, vrouw, jongeman, juffrouw
Dag terrorist
Als wij 's ochtends de tv opzetten en we vernemen het nieuws van weer een aanslag, verschieten wij niet meer van u, als dat was wat u hoopte

Wij verschieten niet meer van u, wij worden er misselijk van. Het doet onze maag draaien.
We hebben geen schrik van u en we zullen ons niet opsluiten.
Integendeel: wij zullen blijven vechten tegen deze onrechtvaardigheid, maar er zal een verschil zijn! Wij gaan bewijzen dat het net zo goed kan zonder geweld, want u bent te zwak en te laf om het zonder te doen.

U bent niet meer belangrijk genoeg om gespreksonderwerp nummer één te zijn. U zult ons moeten verrassen en met geweld en met doden op uw geweten, zal dat nooit lukken. Wij hebben een hart, in tegenstelling tot u.
U wilt de ongelovigen straffen, maar wat u doet, is hen een afkeer doen krijgen van de islam.

Dit heeft in uw ogen misschien alles, maar in mijn ogen niets met geloof te maken.

Degenen die ik ken en die geloven in de islam en hun wijsheid uit de Koran halen, willen immers geen doden op hun geweten hebben. Het aantal doden staat zeker niet gelijk aan het aantal maagden dat u te wachten staat. Eén ding kan ik resoluut zeggen: u staat niets positiefs te wachten.

U, ik spreek u bewust zo aan. U bent ook maar een mens, ook u kan vergeven worden.
U zal wel moeten veranderen en doe dit voor het te laat is.
Het is eigenlijk niet belangrijk hoe ik u aanspreek, veel belangrijker is dat ik over wij praat.
Wij, als samenleving, mogen niet vrezen, wij mogen ons niet laten doen.
Wij zijn één.

Britt Custers

Bron: De Redactie, 03.06.2017
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/o...pinie/1.2995126

Eigen mening: Ik vind dit meisje uitermate volwassen voor "maar" zestien jaar oud te zijn. Ze schrijft ook over haar vrijheid die afgenomen wordt: dit sluit aan bij mijn mening enkele dagen geleden. Jongeren hebben vandaag de dag niet meer zo'n zorgeloos leven als tien of vijftien jaar geleden. Ik vraag me dan af wat dit naar de toekomst toe zal brengen... Zal dit (deze angst) ooit ophouden?

Het is hard om uit de mond (of hand, of tekst) van een tiener te horen dat ze niet meer verschieten van een aanslag. Wat is er met ons, als samenleving, gebeurt dat we niet meer écht verschieten? Ik denk dat we dit niet naar kinderen toe als normaal mogen laten uitschijnen. Het kan nog anders; alleen weten we nog niet hoe.

Ik heb Britts brief nu al een vijftal keer gelezen. Zij slaat nagels met koppen. Ik zie mezelf een jaar nog in de zetel zitten, aangedaan van het leed in de wereld. Een aanslag in België. Hoe gaan we dit uitleggen aan onze kinderen, aan kleuters en lagere schoolkinderen? Hoe praten we op een rustige manier over zulke zaken met tieners, die overal worden blootgesteld aan reacties online? Op zo'n moment denk je aan alles en nog wat.

"U, ik spreek u bewust zo aan. U bent ook maar een mens, ook u kan vergeven worden.
U zal wel moeten veranderen en doe dit voor het te laat is."
Dit stuk vind ik zeer mooi. Mensen kunnen inderdaad tot een inzicht komen of gebracht worden. Alles is mogelijk.

Ik kan me inbeelden dat dit meisje enorm hard nagedacht heeft over wat (en hoe) ze schreef. Ik deel haar mening dan ook volledig.