Ik vind dat Ellen helemaal gelijk heeft. Kinderen die al vroeg met een ziekte worden geconfronteerd, moeten als het ware direct volwassen worden. Als je zo'n zware ziekte hebt wordt je ook direct als volwassene gezien. Deze kinderen beginnen over het leven te filosoferen over het leven omdat hun leven kort zou kunnen zijn. Zoals als Ellen zegt, moeten ze zichzelf realiseren dat ze nogal wat behandelingen moeten ondergaan om beter te worden. Natuurlijk kan het soms zijn dat deze kinderen, door die behandeling, nog zieker worden. Ze zijn heel ziek en dan moeten ze nog zieker worden om daarna pas beter te worden. Dat is heel moeilijk voor kinderen om te vatten. Kinderen moeten dezelfde en voldoende informatie krijgen. Dat zal niet altijd even gemakkelijk zijn, maar voor die kinderen zal dat wel een beter gevoel geven. Ik denk wel dat we kinderen jongeren dan 12, zoals Ellen zegt, geen volledig beslissingsrecht mogen geven. Vanaf 12 jaar is een kind meer dan goed capabel om zo'n beslissing te nemen.