Op het eerste gezicht lijkt het heel eenvoudig, ouders zorgen voor hun kinderen en later zorgen de kinderen voor de ouders. Je voelt zelf aan dat het niet zo vanzelfsprekend is. Er zijn tal van redenen waarom de kinderen niet delen in de kosten. Zo kan de relatie ouder-kind niet goed zijn, of zijn er de financiële middelen niet en zo kan je het lijstje nog verder aanvullen.

Je zou ook zo kunnen redeneren: dat ouders kiezen voor kinderen maar kinderen niet gekozen hebben voor ouders en daarom niet verplicht kunnen worden om financieel over de brug te komen.
Ik volg de CD&V om de discriminatie tussen OCMW's weg te werken. Het kan inderdaad niet dat, dat de (vroegere) woonplaats voor een verschil zorgt qua regeling. Het voorstel om het nodige geld bij de kinderen te gaan halen, vind ik minder.

Tot slot ben ik voorstander van betaalbare facturen. Een maximumfactuur is geen wondermiddel. Rusthuizen zijn nu al verplicht om zeer efficiënt om te gaan met hun middelen. Volgens mij zal een maximumfactuur de druk op het (verzorgend)personeel alleen maar verhogen en dat kan ook niet de bedoeling zijn.