Daar is de lente weer, daar zijn de Belgen weer die in Benidorm de winter hebben overleefd. Ook de bootjes gaan in dit seizoen vaker oversteken, de azuurblauwe zee over, tot op onze Europese stranden. De camera’s zullen meezwenken en de focus even verleggen van Trumps Amerika naar de vluchtelingen in hun schuiten, hun spreiding over het continent volgen. Erdogan zal blaffen, journalisten zullen factchecken of verdragen worden nageleefd.

Ik geef Theo Francken (N-VA) gelijk. Je kan niet iedereen opvangen, je moet sommige mensen terugsturen, soms voor hun eigen goed, meestal voor ons gemak. De erkende vluchtelingen krijgen een inburgeringscursus. In mijn buurt zie ik ze rondlopen, bonte groepjes met klembordjes. Een begeleider wijst hen op de mooie grijze lucht, op straatbordjes en gescheiden afval. Zij knikken en kijken gretig rond.

Onlangs was ik in de gevangenis van Dendermonde met de bedoeling te lezen en te vertellen. Een divers groepje mannen zat rond mij geschaard. De verhalen wasemden uit hun frisgewassen lichamen. Ik was het die hen overstelpte met vragen. Ontstellend veel verschilden ze van elkaar, ook al droegen ze allen een propere plunje die ze zelf hadden mogen kiezen, al konden ze naar de ziekenboeg voor een hoofdpijntje en stonden psychologen hen bij in de wel erg benauwende en verouderde strafinstelling.

Eén man zat er minzaam en geïnteresseerd bij, zijn buurman had dynamiet opgegeten en vond geen seconde rust. De kalme man had iets wat de andere niet had: de zekerheid dat hij nog negen jaar te slijten had in dit oord. Zijn buur riskeerde voor zijn misdrijf drie jaar gevangenis maar had na maanden van uitspraken, papierwerken en wachten nog geen uitspraak gekregen. Hij wilde geen gevangenisjob, hij kon niet aarden, hij had geen vergezicht en dus geen zin.

SHARE
Mensen die hun leven wagen, die hebben meer nog dan een verblijfsvergunning een abstract vertrouwen in de toekomst nodig
Als je uit je vel springt omdat je internet het wéér eens niet doet, dan kan je je operator opbellen. Je eist het recht op om te weten wanneer je weer online kan. De operator zal je gelijk geven, vertellen over ingewikkelde werken aan de glasvezelkabels die binnen 24 uur gedaan zijn. Waarna je nasmeulend van woede een etmaal kan berusten.

Mensen die hun leven wagen omdat ze niet anders kunnen of omdat ze grote dromen hebben, mensen op de drempel van de nacht, die hebben meer nog dan een verblijfsvergunning een abstract vertrouwen in de toekomst nodig. Stuurloos wachten tussen hemel en hel is eigenlijk de wreedste straf, dat wisten ze in de Bijbel al. Het is moeilijk te overschatten hoeveel kracht en vrijheid schuilen in het recht om te weten waar je je kan hechten.

Wil Theo Francken een beleid dat snel en efficiënt is, moet hij hierop inzetten: het recht op snelle zekerheid over hun eigen leven en waar dat moet aanmeren.

Bron: http://www.demorgen.be/opinie/ik-ge...angen-b82ebf9c/

Mening: Om even aan te halen dat vluchtelingen nog steeds massaal in ons land zijn en nog steeds van dag tot dag leven met een beetje hoop naar opnieuw een beter leven, vind ik dit artikel van Saskia de Coster zeker goed. Dit is een artikel ook naar de vluchtelingen zelf gericht. België is een klein land en zit al over zijn vermogen qua opvang van vluchtelingen. Theo Francken beseft dan ook dat we soms vluchtelingen moeten terugsturen voor hun best wil of moeten doorverwijzen naar andere landen. Ik denk dat dit niet enkel te maken heeft met gebrek aan plaats maar ook met het geruststellen van onze maatschappij. De Belgen worden ook ongerust door de vele aanslagen waarbij de meeste de link leggen naar de vluchtelingen, wat uiteraard niet hun schuld is.