Joris Luyendijk is een Nederlandse schrijver en journalist in Londen. Hij is de auteur van onder andere*Het zijn net mensen: beelden uit het Midden-Oosten.

Terwijl het nieuws over de aanslag op Westminster woensdagmiddag via sociale media mijn leven was binnengedrongen, moest ik denken aan de wintermaanden van 2002 in Jeruzalem. Destijds werkte ik daar als Midden-Oosten-correspondent en zat daarmee midden in het hoogtepunt van de golf Palestijnse zelfmoordaanslagen. Er vonden aanslagen plaats tegenover ons huis en eenmaal trof onze buurman de hand van een slachtoffer in zijn tuin aan. Een andere keer zag ik voor mijn ogen een terrorist en zijn slachtoffer de lucht in gaan. Vervolgens moest ik dan als een haas naar de Gazastrook om daar met eigen ogen de Israëlische vergeldingsbombardementen te verslaan.

Dat waren traumatiserende dagen maar ik leerde wel onschatbare lessen over terreur en angst. De eerste is dat een terroristische aanslag niet is gericht op de mensen die erbij vermoord worden. Een terreuraanslag is gericht op het publiek: op u en mij. Het doden van onschuldige mensen is voor een terrorist geen doel maar middel. Het doel is om zoveel mogelijk mensen doodsbang te krijgen.

Bange mensen doen domme dingen
‘Angst is een slechte raadgever’, luidt niet voor niets het gezegde. Terroristen beogen zoveel mensen als ze kunnen zodanig te terroriseren dat we permanent uit ons evenwicht raken en de angst alles overneemt. Want terroristen weten dat bange mensen domme dingen doen, en hun problemen aldus juist groter maken. Het is de enige troef van de terroristen, want een leger om ons fysiek mee te veroveren hebben ze niet.

De tweede les die ik leerde was dat iedere terreuraanslag een nieuwe uitnodiging is om net zo haatdragend te worden als de terroristen zelf al zijn. Het is zo verleidelijk om je angst in woede om te zetten want dat voelt veel minder bedreigend. En het is bijna lekker om die woede af te reageren op anderen.

Op gewone moslims bijvoorbeeld, alsof zij er iets aan kunnen doen dat iemand in de naam van hun religie aan het moorden slaat. Maar het favoriete doelwit blijft 'politiek correcte politici'. Populisten in continentaal Europa zoals Geert Wilders spelen dit spelletje al jaren, bijvoorbeeld door na de aanslag op de Berlijnse kerstmarkt een foto op Twitter te zetten van Angela Merkel met bloed aan haar handen. De implicatie is duidelijk: aanslagen zijn te voorkomen en als ik de baas was zou dat gebeuren.

Saddam Hoessein
Wilders en de zijnen leggen nooit uit hoe zij dan wel de eerste leiders uit de geschiedenis van de mensheid denken te gaan worden die het terrorisme voor eens en voor altijd uitroeien. Feit is dat zelfs onder het bijna surreëel wrede regime van Saddam Hoessein er nog steeds aanslagen werden gepleegd. Ook met iemand als Wilders aan de macht zullen die aanslagen blijven komen. Vervolgens zet een Wilders 2.0 foto’s op Twitter van Wilders 1.0 met bloed aan zijn handen: 'Aanslagen zijn te voorkomen en als ik de baas was.'

Het is een even simpel als effectief psychologisch coping mechanism*waar Wilders en de zijnen op spelen. Ze nodigen ons uit om aan onze angsten voorbij te gaan door te doen alsof die angsten eigenlijk onnodig zijn; als die 'politiek correcte elite nu maar even gewoon...' Wat niet wordt gezegd is even walgelijk als belachelijk: dat Angela Merkel, Mark Rutte of Theresa May best een einde kunnen maken aan de periodieke terroristische slachtpartijen, maar hier uit ‘politieke correctheid’ vanaf zien. Bij onze inlichtingendiensten werken infiltranten die dag in dag uit met gevaar voor eigen leven terreurnetwerken binnendringen; zijn zij ook onderdeel van de politieke correcte samenzwering van de stilte?

Zo bezien was er een treffend verschil tussen de reactie op terreur van Wilders en de zijnen aan de ene kant, en de hele Britse samenleving aan de andere. Door de jarenlange oorlog met de IRA heeft Groot-Brittannië meer ervaring met terrorisme dan het lief is. Maar dus snapt het land ook dat je terroristen niet in de kaart moet spelen. Vandaar dat de rechtse Daily Telegraph gisteren opende met: “Nooit zullen wij toelaten dat het Kwaad ons verdeelt”. De prominente en minstens zo rechtse Times of Londen zette de commentator David Aaronovitch vooraan: “De kwaadaardige IRA-campagnes hebben ons geleerd dat we nu verstandig moet optreden en niet een hele gemeenschap de schuld moeten geven.”

Dit is het tijdperk van de smartphone en nog nooit konden terroristen zo makkelijk zo snel zo’n groot publiek vinden voor hun daden. De aanslag op Westminster*vond precies een jaar na Zaventem en Maalbeek plaats. Er zijn sterke aanwijzingen dat die aanslagen eigenlijk gepland waren voor Schiphol.*

Het nieuwe normaal
Ieder land in Europa gaat aan de beurt komen, want terreur is ‘het nieuwe normaal’ in deze geglobaliseerde en hyperverbonden wereld. Als burgers en als samenleving kunnen we ons het best verdedigen doordat we leren leven met de sterkste en meest beangstigende emotie van allemaal, een emotie waar mensen zich het liefst volledig voor afsluiten: kwetsbaarheid en hulpeloosheid.*

Maar zoals het Engelse gezegde zo mooi stelt: “A life lived in fear is a life half lived.”

BRON: De Morgen, artikel: Joris Luyendijk, 24/03/2017
http://www.demorgen.be/opinie/ieder...isten-bc26e2dd/

Eigen mening:
Ik vind dat hij wel een opmerkelijk punt maakt. We hebben veel commentaar zien komen van de rechtse politici maar nooit echt een degelijk plan om terrorisme te bestrijden. Hij heeft een punt als hij zegt dat angst mensen domme dingen laat doen. In de plaats van een hele gemeenschap te beschuldigen om dat de terroristen onder de naam van hun godsdienst een aanslag plegen, kunnen we beter eens verder nadenken en inzien dat niet iedereen hetzelfde is. Het spijtige is dat het inderdaad het nieuwe normaal is geworden, we moeten als samenleving misschien eens dieper ingaan op het waarom. Waarom voelen sommige mensen zich uitgesloten of zodanig geprovoceerd om over te gaan op zo’n extreme methodes ? Misschien ligt de oplossing veel dichter bij onszelf dan daar ver weg in het Midden-Oosten.