We zijn een wereld die in eerste instantie onverwoestbaarheid uitstraalt. We kunnen alles aan. Op het vlak van technologie staan we beter dan ooit, geneeskunde is er enorm op vooruit gegaan enz. Toch kunnen we niet alles en dat is frustrerend. Telkens we een ziekte kunnen genezen duikt er een andere op waardoor we met onze handen in het haar zitten. Ik vind het geweldig dat er mogelijk een potentieel betere behandeling is gevonden voor Leukemie. Maar het zegt ons ook dat we bij zo veel dingen nog volledig in het duister tasten. Wij als controlefreaks kunnen dat frustrerend vinden. Het is juist de kunst om daarmee te kunnen leven en het feit dat je niet alles onder controle hebt maakt ons meer mens.