Thema: de groeiende ongelijkheid in onze maatschappij
Basistekst: ‘Niemand achterlaten voor populisten’ R. Coolsaet (2007) (http://actualiteit.org/forums/showthread.php?t=64918)
Het uitgangspunt ligt bij het besef dat we
NIET met gelijke kansen worden geboren, en dat de
Westerse naoorlogse sociaal-democratieën zich oorspronkelijk tot doel hadden gesteld om de maatschappij een stuk
eerlijker en rechtvaardiger te maken. Na twee wereldoorlogen hadden de mensen in West-Europa er namelijk schoon genoeg van dat hun bestaan geregeld werd door ofwel de pastoor ofwel door blauw bloed… In beide gevallen luidde de boodschap namelijk: gehoorzaam, wees onderdanig, of: “Wij weten wat goed voor u is”. Niet in het minst een beter uitgebouwd onderwijssysteem had echter geleid tot kritischer burgers die zich niet langer konden verzoenen met dergelijke status quo… (hippies, Vietnamveteranen, ongehoorzaamheid tegen de kerk).
Tot de jaren tachtig van de vorig eeuw was dit project in West-Europa grotendeels een succesformule, onder meer omdat de mensen beseften dat
gelijkheid en economische samenwerking de beste garanties waren voor een naoorlogs ‘nooit-meer-oorlog’. De economie leefde op dankzij de nieuwe EGKS (later: E.U.), en de uitbouw van een
sociale zekerheid kon garanderen dat elke burger de nodige sociale rechten en bescherming genoot om naar boven te mikken… Een door de staat gegarandeerde solidariteit middels belastingherverdeling tussen have’s en have-nots bleek hierbij hét bindmiddel om de beoogde gelijkheid ook te vertalen naar de praktijk…
Echter, nadat de oorlogsherinneringen meer en meer vervaagden en de koude oorlog met een communistisch Oostblok van de baan was, bleken de gelijkheidsidealen en -ideologieën van weleer snel opgedroogd. De oliecrisis van 1973 en een groeiend milieubesef dat de ‘resources’ op aarde niet tot in de hemel groeiden, bleken meer en meer
een rem op een ongebreideld economisch groeimodel… De reactie hierop werd echter succesvol gekaapt door een
elitair aangestuurd neo-liberaal turbo-kapitalisme waarin het dikke-ik de boventoon voert (‘Pakken is pakken, en krijgen is de kunst’). Kenmerkend voor dit laatste is het befaamde Mattheüseffect: ‘Aan wie heeft, zal (nog meer) gegeven worden, en aan wie niet heeft, hem zal ontnomen worden het weinige dat hij heeft’.
In de realiteit betekent dit dat de laatste twintig à vijfentwintig jaar de groep armen niet alleen
nog armer is geworden, maar dat ze in omvang ook serieus toegenomen zijn. De rijken zijn ondertussen ‘
schandalig rijk’ in plaats van alleen maar rijk, en zeker ook: de middenklasse, de grootste groep, kalft in steeds sneller tempo af richting
benedenverdieping. To have or to have not, that’s the question’!
En neen, dit is zeker geen onvermijdelijk gegeven: macht, lobbyisten, belangengroeperingen en TINA-profetieën gestuurd door bewuste media-vertekeningen leiden ertoe dat beleidsopties wel degelijk
geregisseerd worden door de ‘happy few’, in een welbepaalde richting à la ons-kent-ons! Om nog maar te zwijgen van de redelijk-dominante
‘consumentenbenadering’ van een bevolking die momenteel onder de dreiging van ratingbureau’s alleen nog maar aangesproken wordt als klant en niet langer als
verantwoordelijke, vrije én kritische burger van een echte samen-leving!