Ik kan me heel goed vinden in de mening van Lotte.

Ik heb beide kanten van het angstverhaal reeds gehoord, langs de ene kant het tragische geval van het tienermeisje dat op weg naar huis na het sporten plots van haar fiets gegrepen wordt en drie uur later dan normaal thuiskomt met een litteken voor het leven. Hier MOET een einde aan komen. Dat kan niet anders. Verkrachting betekent dat je je eigen natuur verraadt: je toont jezelf het laagste van het laagste te zijn. Nadien durf je als slachtoffer jezelf niet meer in het openbaar te tonen. Je bent geschaad waar het het meest snijdt: in je eergevoel.

Langs da andere kant werd me vroeger vaak gevraagd om mee te fietsen naar huis met enkele meisjes van mijn klas omdat ze anders niet mochten gaan. Hun ouders waren namelijk bang dat hen iets zou overkomen. Achteraf bekeken waren zij geen haar veiliger met mij erbij (want wat zou je zelf doen als 16-jarige tegen een verkrachter met een mes in de hand).

Wat ik daarmee wil zeggen, is dat de eerste situatie ertoe leidt dat je het niet zal aangeven en dat de tweede situatie enkel een grotere angstcultuur vormt. Het zou niet mogen dat je je onveilig voelt als je naar huis fietst. Het zou niet mogen dat je je vanaf het donker is aan de arm van iemand anders moet vasthouden. Het zou vooral niet mogen dat mensen zo laag vallen dat ze verkrachtingen nodig hebben om zich 'goed' te voelen. Er is namelijk niets goeds aan een verkrachting.

Het bedroevendste aan heel de zaak: verkrachters worden vaak vrijgesproken of mits een waarschuwing of enkelband weer op straat gelaten. Zo durf je als slachtoffer al helemaal niet meer buiten komen, want je weet dat er ergens een verkrachter rondloopt. Door dit dan als nieuws te verspreiden (wat Lotte ook aanhaalt), geef je nog eens een extra groen licht aan verkrachters om de straat op te gaan.