Drie moeders van jongeren met een beperking organiseren een betoging die zondag door Brussel trekt. ‘Bij gebrek aan gepaste zorg staan onze kinderen in de kou. Dit kan zo niet langer’, zegt Patricia De Cock.

Na de zorgverleners, die donderdag hun ‘witte woede’ uitten in de straten van Brussel, is het nu de beurt aan de zorggebruikers. Patricia De Cock, moeder van drie kinderen, is een van de initiatiefneemsters. ‘We vormen geen vereniging. We zijn elkaar toevallig tegen het lijf gelopen en we stelden vast dat we dezelfde ervaring delen: onze kinderen worden geschorst op school, zitten soms jaren thuis, krijgen geen hulp of begeleiding. We hebben op alle mogelijke deuren geklopt, maar we kregen geen gehoor. Vandaar dit initiatief: de politiek moet dringend wat beter naar ons luisteren.’

De Cock heeft een adoptiedochter met een verstandelijke beperking en een zoon met autisme en diabetes. ‘Onze dochter heeft een goed traject gelopen in het bijzonder onderwijs. Daarover geen klachten. Onze tweede zoon heeft een complexere problematiek. Hij is normaal begaafd, maar hij stuitte al op jonge leeftijd op problemen op school. In de basisschool ging het nog net. In de middelbare school niet meer. Uiteindelijk duwden ze hem in de richting van de psychiatrie. We konden terecht in een auti-internaat in Antwerpen - wat voor ons niet bij de deur was. Maar daar is hij geschorst toen hij 16 was. Hij heeft een dik jaar thuisgezeten.’

Zulke verhalen hoort ze vaker. ‘Jongeren die nu thuis zitten, omdat ze niet meer binnen mogen op school. Wat moet je dan doen als werkende ouders? Of jongeren die door gewone scholen worden geweigerd. Het M-decreet blijft in de praktijk dode letter. We kennen zo tientallen verhalen.’

Uit eigen ervaring weet De Cock ook dat veel gezinnen niet te koop lopen met hun verhalen. ‘Begrijpelijk. Veel ouders zijn overbevraagd. Ze stoppen al hun energie in de zorg voor hun kind en in het vechten voor hun kind. Ook stellen we vast dat er veel aparte verenigingen zijn. Wij hopen de onvrede van al die ouders samen te brengen en er stem aan te kunnen geven. Onder beperking verstaan wij elke stoornis, ziekte of handicap die maakt dat iemand sociale beperkingen ervaart en uitgesloten wordt.’

Haar eigen zoon is nu 21, woont zelfstandig en krijgt assistentie. Maar: ‘Wij bekostigen alles uit eigen middelen. Hij heeft een VAPH-erkenning en recht op een budget, voor enkele uren in de week. Dat is hem toegekend, maar sorry, er is geen geld dit jaar. En volgend jaar ook weer niet, hebben we al vernomen. Dit gebeurt op grote schaal. Het is onrechtvaardig. We hopen dat onze betoging helpt om deze boodschap over te brengen bij de overheid.’

Bijeenkomst: zondag 27 november om 14 u. aan het Centraal Station in Brussel. Vanaf daar gaat de betoging naar het Poelaertplein, waar de moeders een toespraak zullen houden.

Bron: De Standaard, 26/11/2016

Eigen mening:
Ik ga volledig akkoord met het statement van deze drie moeders. Als ouder wil je jouw kind (met een beperking) goede zorgen verlenen, maar dit is uiteraard niet altijd mogelijk. Ik kan dus erg goed begrijpen, dat als je hiervoor niet de middelen/ bekwaamheid/ tijd voor hebt, dat dit énorm frustrerend is. Ik vind het dus ook terecht dat ze vragen om (meer) bijstand van de overheid. Ouders van personen met een handicap of stoornis zijn ook geen superhelden... men kan niet voltijds werken en terwijl ook voltijds de zorgen bieden aan hun zoon of dochter en dan hebben we het nog niet over alle dure medicatie, hulpmiddelen en speciale noden die deze personen nodig hebben. Ik ben zeker en vast voorstaander van deze betoging en ik hoop dat de overheid met hun "trek aan de alarmbel" rekening houdt.