Joepie! Ik ben zo blij dat we als samenleving toch “de juiste kant” opgaan! De laatste weken/maanden hoor je zoveel op radio en tv over het discrimineren en gebruik van geweld tegen holebi’s. Ik ben dan ook volledig voorstander van het feit dat men kinderen op jonge leeftijd al in contact laat komen met mensen met een andere geaardheid. Ouders moeten zich ervan bewust zijn dat niet iedereen een “perfect” gezin heeft met een mama, papa, broer, zus en hond of kat. Er bestaat altijd een mogelijkheid dat zoon-/ dochterlief thuiskomt met iets in de trend van “Marie heeft twee mama’s en geen papa” of “Marie wil dat we hem Jef noemen”.

We leven in de 21ste eeuw, de eeuw gekenmerkt door het individualisme. Het is dan ook totaal niet vreemd dat over dit soort, nog steeds delicate, onderwerpen (kinder-)liedjes ontstaan. Voor de kinderen heeft dit, denk ik, ook positieve gevolgen. Ik ben namelijk van mening dat iets je pas “raakt” als je er een eigen ervaring mee gehad hebt. Je kan bijvoorbeeld liefdesliedjes pas echt begrijpen als je zwaar verliefd geweest bent. Je voelt de pijn van de zanger die zingt over hoe zijn lief hem achterliet omdat ze maar twee van de drie dingen bij hem vond, als je iets gelijkaardigs meegemaakt hebt. Dit is ook zo met jezelf betrokken voelen tot (een groep) mensen. Als je al (van kind af aan) in contact komt met mensen met een beperking, met mensen met een andere geaardheid, met mensen die een andere etnische achtergrond hebben, met … dan ga je je betrokken voelen tot die mensen. Ze blijven Jan, Piet, Nel en Sofie. Op een bepaald moment, wanneer de groep waartoe deze mensen behoren in de maatschappij benadeeld wordt, zie je niet een grote groep “vage” mensen die je niet kent; je ziet het gelaat van je vriendin, je buurjongen, je klasgenoot, … Daarom is dit k3-liedje zo’n goede instap voor de kleuters en lagereschoolkinderen van vandaag de dag in onze maatschappij; ze stappen een klein beetje af van het rollenpatroon dat alom vertegenwoordigd is. Doe maar eens een reclameblaadje met speelgoed open en je vindt roze keukentjes en blauwe racewagens. Sommige kinderen voelen zelf ook dat hier iets schort, zij kiezen bijvoorbeeld de “smulbox” met een speeltje dat intentioneel niet voor hun geslacht bestemd was.

Ik begrijp natuurlijk ook dat ouders hier commentaar op hebben. Dat ze proberen hun kind van zo veel mogelijk “problemen” weg te houden tot op een bepaalde leeftijd. Voor hen kan ik, uit eigen ervaring met neefjes en nichtjes, spreken dat een kind bij de tekst “soms wil een jongen ook eens prinses zijn” in eerste instantie niet aan transgenders zal denken, maar aan de verkleedkoffer in de klas.