Ik begrijp in eerste instantie al niet welke moeder haar kinderen zou opsluiten. In mijn gedachten zou ik denken dat kinderen net een mooi geschenk zijn voor een moeder. Als je geen kinderen wilt, kan je aan het begin van de zwangerschap nog kiezen om het af te breken. Ik weet de achtergrond van de moeder niet, maar wat als zij psychische problemen had/heeft? Dan vind ik dat deze vrouw niet eens kinderen op de wereld had mogen brengen.
Dit artikel doet me ook denken aan een artikel dat ik eerder las op het internet. Daar zou een man twintig jaar zijn opgesloten geweest en leefde in zijn eigen uitwerpselen. Dat is toch niet normaal, wel?
In het geval van de moeder vind ik het oprecht geweldig dat het meisje de ANAR kon verwittigen. Ze had hoop en werd gevonden, de ellende voor haar is voorbij. De bedenking die ik mij bij beide artikels maak, is: 'Hoe zit het met de intelligentie van de kinderen? Zolang opgesloten geweest, niet naar school kunnen gaan, (bijna) geen daglicht zien... Dat heeft toch een enorme invloed op je mens-zijn en je intelligentie?'
Deze kinderen moeten zich nu zo hard aanpassen aan de maatschappij, want zij hebben die nooit gekend. Wat als ze hier te hard van afzien? Welke oplossing heeft de maatschappij hiervoor? Hoe zit het met studies of werk?
Wat ik nog niet begrijp, is dat zus en broer nu van elkaar worden gescheiden. Er zou geen geweld zijn gebruikt tegen de zoon, dus hij blijft gewoon bij zijn moeder en haar vriend wonen. De dochter mag, gelukkig, naar haar vader, maar zonder haar broer? Dit hebben ze samen meegemaakt. Moeten ze dit dan ook niet samen verwerken, een plaats geven, erover praten...? De band tussen broer en zus is zo sterk door wat ze samen hebben moeten doorstaan en nu worden ze gescheiden?
Ik hoop dat moeder en vriend een zware straf krijgen. Wat zij de kinderen hebben aangedaan, kan gewoon niet. Dit geldt ook voor de man die zijn zoon twintig jaar lang opsloot.

(http://www.hln.be/hln/nl/960/Buiten...werpselen.dhtml)