Ik sluit me niet helemaal aan bij de mening van Leontien S*ongers. Dat werknemers er niets aan kunnen doen, daar heb ik mijn twijfels bij. Elke vorm van pesten is natuurlijk anders en bevindt zich in een andere context, maar om volledig te zeggen dat je vanuit de slachtofferrol er niets aan kan doen, vind ik een stap te ver. Ik denk dat we moeten geloven in de kracht om er zelf iets aan te veranderen. Natuurlijk kan je niet altijd alles zelf oplossen, maar de eerste stappen kan ook jij ondernemen. Toch heb ik het gevoel dat we niet alles wat er op de werkvloer gebeurt, moeten plaatsen onder pesten. Soms heb je eens een mindere dag en kan je even kort af reageren tegen een collega. Wordt dit dan gezien als discriminerend? Dan vind ik dat we te snel conclusies trekken. Wanneer het natuurlijk een langdurig fenomeen is, is het een ander geval. Toch denk ik daarbij dat we moeten durven communiceren naar diegene toe waarover het gaat. Het is een feit dat we door sociale media meer druk ervaren en minder echt communiceren, maar betekent dat dan dat we ons daarbij moeten neerleggen? Ik mis in dit artikel vooral de echte oorzaken van pestgedrag of andere soorten ongewenst gedrag. Ligt het echt enkel bij sociale media en de werkdruk? Ik denk dat er meer aan de basis ligt bij een stijging van wel 35%.