In de vluchtelingenstroom die spoedig aan het belegerde Mosoel kan ontsnappen, springt één groep eruit: de seksslavinnen van Islamitische Staat.

Geen gruwelijker getuigenissen dan die van de vrouwen en meisjes van de Yezidi-gemeenschap. Twee jaar lang zijn zij misbruikt en vernederd. Ze gingen van hand tot hand, werden gekocht en vele malen doorverkocht, op de slavenmarkt tentoongesteld en geveild aan de hoogste bieder.

Behar Ali is een van de hulpverleners die klaar staan om de slachtoffers van dit misdrijf tegen de menselijkheid de allereerste zorg te verlenen. De Iraaks-Koerdische vrouwenorganisatie Emma, waarvan zij directeur is, heeft opvangcentra in de steden Erbil en Dohuk. Daar werken psychiaters, psychologen en sociaal werkers, maar ongetwijfeld zal de hulp tekortschieten. Daarvoor zijn de aantallen te groot.

In de IS-bolwerken Mosul en Raqqa verblijven naar schatting 3.600 Yezidi-vrouwen en -meisjes, van wie de meesten in Mosoel. Er zijn berichten dat IS, met de Iraakse aanval op de stad in het vooruitzicht, seksslavinnen uit Mosul heeft overgebracht naar Raqqa, zo vertelt Ali tijdens een kort bezoek aan Den Haag. Emma werkt samen met de Nederlandse ontwikkelingsorganisatie Hivos. Hulp uit Europa, zo zegt ze, is nu hard nodig.

e baseert zich op de verhalen van de circa zeventig gevluchte vrouwen die Emma onder haar hoede heeft. Ook is er af en toe contact met vrouwen die nog in Mosul zitten. De meisjes en vrouwen worden door heel veel mannen misbruikt. Soms hebben IS-strijders aan een paar uur genoeg, soms houden ze hun slavin een paar dagen vast om haar dan door te verkopen aan een collegastrijder. De prijzen variëren van 20 tot maximaal 400 dollar, zegt Ali. "Hoe jonger, hoe duurder." De strijders zeggen voor de meisjes een aan de Koran ontleende ondergrens van 9 jaar te hanteren.

De hulpverleners maken zich ook zorgen over een onvermijdelijk gevolg van het misbruik: zwangerschap. Een onbekend aantal vrouwen heeft al een kind gebaard van hun verkrachter, anderen zullen in verwachting zijn als ze aan het IS-juk zijn ontsnapt.

Verkracht worden is in de conservatieve Koerdische cultuur sowieso al schaamtevol, een kind baren van de vijand ligt nog gevoeliger. Zal de samenleving de jonge moeders na hun bevrijding verstoten? "De Baba Sheikh, de geestelijk leider van de Yezidi's, heeft gezegd dat de vrouwen geen schuld hebben, hij heeft alle Yezidi's opgeroepen hen goed te behandelen. Gevluchte seksslavinnen werden door hem ontvangen in Lalish, het bedevaartsoord van de Yezidi's. Ze mochten zich wassen met heilig water uit de tempel."

Toch zullen er waarschijnlijk vrouwen zijn die de vrucht niet willen voldragen, zegt Ali. Zij zouden de mogelijkheid van abortus moeten hebben, maar daar doemt een groot probleem op: abortus is verboden in zowel Irak als in de KRG, de Iraaks-Koerdische regio.

Emma voert een lobby bij het bestuur van de regio om de wet te veranderen, tot nu zonder succes. Vrouwen in de KRG moeten zich wenden tot clandestiene aborteurs; als het goed is een arts, als het niet goed is de spreekwoordelijke oude dame met breinaald.


Bron: http://www.demorgen.be/buitenland/w...jding-b2eb390a/


Eigen mening: De vrouw hoort baas te zijn over haar eigen lichaam. Er kan inderdaad aangehaald worden dat het ongeboren kind niet haar eigen lichaam is en dat ze daarom de zwangerschap moet volbrengen. Ik vind dit een heel gevaarlijk standpunt, vooral omdat deze vrouwen ongewild zwanger werden. Persoonlijk ben ik volledig voor de keuze tot legale abortus. Illegaal wordt het toch uitgevoerd en daar zijn de nodige risico's aan verbonden. Daar komt nog bij dat deze vrouwen nadien hun kind moeten opvoeden. Dat kind zal hen altijd herinneren aan de mannen die hen misbruikt hebben, ze zullen de vernedering en onmacht altijd van dichtbij voelen. Deze vrouwen zijn uit hun samenleving gerukt en onderworpen aan tirannen. Het is al een prachtig gebaar dat de Baba Sheikh oproept tot acceptatie en bescherming van zij die bevrijd zijn. Dat is niet evident in hun cultuur. De lobby waar Emma zich achter zet is een uitdagende stap in de, volgens onze samenleving, goede richting. Een stap die hopelijk leidt tot een een positieve ontwikkeling voor de bevrijde vrouwen.