Kieskeurig etertje kan daar zelf niets aan doen

Geen broccoli, geen venkel, geen spruiten. Sommige peuters spugen élke groente uit, ook als ze netjes opgevoed zijn. De echte oorzaak? Hun genen.

Waarom eet de ene peuter zonder te verpinken zijn bordje leeg, terwijl de andere een toeval krijgt telkens als hem iets wordt voorgezet dat hij nog niet kent of denkt niet te zullen lusten? Schort er iets aan zijn opvoeding en zijn z’n ouders te toegeeflijk voor zijn grillen? Of is kieskeurigheid aangeboren bij sommige peuters?

Ouders kunnen vanaf nu opgelucht ademhalen. Want volgens onderzoekers van het University College in Londen zijn peuters die weigeren te eten geen gevolg van hun slechte ouderschap: ze zijn met een kieskeurige aanleg geboren. Dat ze hun neus optrekken voor wat hun wordt voorgeschoteld, ligt eenvoudigweg aan hun genen.

De wetenschappers baseren die conclusie op hun analyse van het wedervaren van 1.921 Britse gezinnen met een zestien maanden oude tweeling. De ouders moesten een dagboek bijhouden over de eetgewoonten van hun kinderen, in het bijzonder over hun kieskeurigheid en hun bereidheid om nieuwe, nog onbekende groenten en fruit uit te proberen.
Advertentie

Een derde van de tweelingen in het onderzoek was eeneiig, en dus genetisch identiek: deze peuters hadden precies dezelfde genen. Twee derde was twee-eiig, en dus niet genetisch identiek. Zij deelden gemiddeld de helft van hun genen, net zoals bij gewone broers en zussen.

Een- en twee-eiig

In het Journal of Child Psychology and Psychiatry laten de Londenaars zien dat kieskeurigheid en weigerachtigheid vaker voorkomen bij allebei de leden van een eeneiige tweeling dan bij allebei de leden van een twee-eiige tweeling. Dat wijst erop dat de kieskeurigheid van sommige peuters en de hardnekkigheid waarmee ze weigeren nieuwe smaken uit te proberen, genetische oorzaken hebben.

Om welke genen het gaat, is onduidelijk. Maar genen die bepalen hoe goed een kind proeft en ruikt welke scherp of bitter smakende bestanddelen er in zijn voedsel zitten, spelen zeker een rol.

Kieskeurig eetgedrag – de neiging van kinderen om nukkig te doen als hun onbekend smakende of geurende zaken worden voorgezet – werd tot nog toe vaak gezien als het gevolg van slecht ouderschap. De weigering van peuters om iets nieuws te proeven werd daarentegen gezien als ‘een fase’, een normaal stadium in de ontwikkeling van het kind.

Maar volgens de onderzoekers hebben beide gedragingen een stevige genetische basis. In beide gevallen is de invloed van genen groter dan die van hun omgeving – al kunnen ouders met een té toegeeflijk gedrag de kieskeurigheid van hun kinderen wel verergeren. Op het gebrek aan bereidheid om nieuwe dingen te proeven hebben zij veel minder vat: niet in positieve en niet in negatieve zin.

Bron: De Standaard, 18/10/2016 (http://www.standaard.be/cnt/dmf20161017_02525006)

Mening
Volgens mij klinkt het voor vele ouders bekend in de oren. Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd, gelukkig nog niet zo lang geleden, dan weet ik nog dat ik sommige zaken echt niet at. Ik moest wel telkens proeven. Toch vind ik het goed dat ze me hebben verplicht om van allerlei zaken te proeven want ik ben nu wel een redelijke gemakkelijke eter.
Toch kreeg ik dit weekend te horen dat ik kieskeurig ben. Ik was de eerste keer met jong keukengeweld gaan eten en er werd me een zwart koekje voorgeschoteld. Toen heb ik even de reactie van anderen afgewacht voor ik het zelf in mijn mond stak. Ikzelf ben heel afhankelijk van reacties van anderen bij eten. Als zij zeggen dat het niet lekker is of een vieze snuit trekken, ben ik geneigd om het niet op te eten.
Ik ga mijn kinderen later toch ook wel van alles leren proeven, maar godzijdank dat er voor ouders die kinderen hebben dat moeilijke eters zijn, een wetenschappelijk onderzoek is gebeurd. Zo kan de schuld niet helemaal in hun schoenen geschoven worden.