actualiteitsforums - Enkele post bekijken

’t Is écht voor echt

Een derde van de huwelijken loopt op de klippen, veel tieners zien hun ouders scheiden. Maar de jongeren die opgroeien in nieuw samengestelde gezinnen blijven geloven in eeuwige trouw. ‘Ik wil het doen zoals vroeger.’

Hij wil liever investeren in zijn vrienden en sociale leven, zij wil liever samen familie-uitstapjes doen en boeken lezen. Ze besluiten er vriendschappelijk een punt achter te zetten. ‘Andere verwachtingen’, luidt het verdict. Klinkt volwassen? Het gaat nochtans om twee vijftienjarigen.

Je zou meer drama verwachten bij wat ouders makkelijk als kalverliefde klasseren: giftige sms’en, een vete tussen twee trosjes vrienden en genoeg verwijten om ’t Ruimerke een week werk te geven. Maar het tegendeel is waar. Tieners geloven in het huwelijk en in eeuwige trouw en willen die idealen binnen hun relatie graag zo snel mogelijk gestalte geven.

Ze liegen

In 2013 publiceerden onderzoekers aan de Universiteit van Amsterdam de resultaten van een bevraging onder 1.765 Nederlandse tieners. Intimiteit in liefdesrelaties bleek voor hen net zo belangrijk als passie en lichamelijke aantrekkingskracht. Meer nog: trouw en toewijding stonden bijzonder hoog aangeschreven.

‘De definitie van een relatie blijft ongewijzigd: een lief en liefst voor altijd’, zegt Lieven Migerode, relatietherapeut en auteur van het boek Ik zie u graag. ‘Dat tieners daar radicaal in zijn en dat ze grote, zuivere idealen hebben, hoort bij hun leeftijd. Ze denken nog zwart-wit over de planeet en hun toekomst: dit willen ze niet en dat willen ze wel. En eerlijk: ik ben daar blij om. Het geeft me hoop dat de wereld alleen maar kan verbeteren.’

Migerode ziet in zijn spreekkamer echter ook hoe die jeugdige theorie kan botsen met de volwassen praktijk. ‘Ik heb vaak ouders over de vloer wier kinderen het er bijzonder lastig mee hebben dat vader of moeder is vreemdgegaan. “Ontrouw, dat doe je niet”. Dan merk je dat volwassenen het elkaar makkelijker vergeven dan een tiener een ouder. De beste manier om daarop als ouder te reageren, is deemoed: “Ik begrijp dat je daar kwaad om bent en je hebt gelijk. Vergeef het me”.’

‘Het is eigen aan volwassen worden, namelijk leren dat tussen zwart en wit ook grijstinten zitten. Dat is voor niemand eenvoudig. Want kinderen leren van hun ouders dat ze niet mogen liegen, maar als tiener ontdek je dat ze het zelf doen. Maar nogmaals: ik wil tieners hun radicaliteit graag laten bewaren. De realiteit achterhaalt hen toch, namelijk dat liefde in de praktijk soms een liefde lang is en niet een leven lang. Als volwassene moet het niet je ambitie zijn om hen op het mogelijke falen te wijzen, wel om hen te helpen in het begrijpen van de liefde, in de hoop zo de kansen te verbeteren om de liefde te laten duren.’

En? Hoelang nog?

Hoe dat dan precies in z’n werk gaat, l’amour sérieux, vragen we aan David De Bok (18) en Maxime Bayer (18). De twee tieners uit het Antwerpse zijn al een jaar samen, sinds ze elkaar op een feestje ontmoetten en aan de praat raakten. ‘We kenden elkaar van op school maar zijn pas die avond beginnen te babbelen’, vertelt Maxime. ‘We hebben toen gekust, ja, maar het duurde toch nog een kleine drie weken voor het serieus was.’

Serieus, dat betekent dat David het aan z’n moeder vertelde: ‘Mijn ouders waren afwachtend omdat ik al vaker meisjes mee naar huis had genomen. Maar Maxime is anders dan de andere meisjes.’ Hoezo? ‘Ze is knapper. En ze heeft meer inhoud.’

Ruim een maand geleden vertrok David vier weken op gezinsvakantie naar de VS. Voor de eerste keer met een krop in de keel, maar er was oplossingsgericht denken bij de ouders: Maxime reisde David na twee en een halve week achterna. ‘Mijn moeder had wel een annulatieverzekering genomen voor die vliegtickets’, zegt Maxime. ‘Ze hield er blijkbaar toch rekening mee dat er in een halfjaar tijd veel kon gebeuren.’

Ze begrijpen allebei die afwachtende houding van hun omgeving wel – vooral van de volwassenen – maar met de opmerking ‘en, hoelang gaat ’t nog duren?’ kunnen ze niet bepaald lachen. ‘We hebben de ambitie om een leven lang samen te blijven. Of toch minstens zo lang mogelijk. We willen het doen zoals vroeger: trouw voor altijd, in goede en kwade dagen.’

Niet te burgerlijk, aub

Dat de ouders van Maxime gescheiden zijn, ervaart ze niet als een extra druk om zich in de liefde te moeten bewijzen. ‘Je moet niet trouwen om iets te willen bewijzen’, zegt Maxime, ‘je trouwt omdat je aan je vriend wil tonen hoe graag je hem ziet. Mijn mama was vijfentwintig toen ze trouwde en zesentwintig toen ze mij kreeg. Op haar veertigste heeft ze in haar nieuwe relatie nog een kindje gekregen. Het doet me vooral beseffen dat David en ik tijd hebben: we kunnen gerust eerst samen van alles doen en pas daarna aan kinderen denken. Ik denk dat op je 27ste trouwen en op je 29ste aan kinderen beginnen wel mooi is. Wat denk jij, David?’

David knikt. Waaraan denkt hij als hij aan een thuis denkt? ‘Aan een warm nest met kinderen. En aan een mooi, leuk huis dicht bij de stad. In Kruibeke bijvoorbeeld, waar ik ben opgegroeid.’ Casa mama & papa heeft bij deze een afnemer.

‘Maar het mag niet te burgerlijk zijn: ik wil het hippe stadsleven combineren met een warm nest. En ik wil niet hele dagen rondrijden om de kinderen van en naar de voetbaltraining te voeren.’ Geen voetbal voor de kinderen: genoteerd.

De familievakantie in Amerika verliep vlot, dus het startschot voor nieuwe plannen is gegeven. De twee willen volgende zomer graag op reis naar Cuba. En als David een jaar universiteit heeft afgerond, hoopt hij samen met Maxime een kot te kunnen delen. In de zomerperiode zijn ze bijna elke dag samen. Vorige kerst vierden ze samen bij Maximes ouders, voor dit jaar liggen de feestdagen nog niet vast. Maar dat ze samen zullen zijn, is zeker.

‘Ik heb er nog nooit aan getwijfeld dat we uit elkaar zouden kunnen gaan’, zegt David. ‘Als je daarmee begint, ben je vertrokken. We zijn er om te blijven.’

DS, 31-08-2016 (Sarah Vankersschaever)