Dat opvoeden niet meer zo éénvoudig is als een aantal jaren geleden was al langer duidelijk. Het opvoeden van een kind is veel complexer geworden dan vroeger en hier liggen verschillende oorzaken aan de basis. De opvoedingswinkels poppen als het ware als paddenstoelen uit de grond en ook de opvoedingslijn waarover er in het artikel gesproken wordt, is er om ouders te helpen bij de opvoeding. Ik vind het persoonlijk zeer goed dat er zoiets als de opvoedingslijn bestaat. Op die manier hebben ouders altijd iets om op terug te vallen wanneer de opvoeding niet loopt zoals gewenst/gehoopt. Ergens vind ik het ook wel vrij normaal dat de opvoedingslijn steeds meer geconfronteerd wordt met vragen over mogelijk radicalisering. Dit is namelijk een fenomeen dat de laatste tijd overal te horen is en dat zorgt er voor dat mensen/ouders ook veel sneller gaan panikeren dat hun kind aan het radicaliseren zou zijn. Soms is er echter eerder sprake van een overdreven reactie. Het is natuurlijk goed dat ouders hier alert voor zijn, maar wanneer je zoon van 16 jaar op een dag eens wat lui en ongeïnteresseerd in de zetel ligt, hoef je niet direct te panikeren. Jongeren van die leeftijd zitten in hun puberteit en dat kan (en zal ook meestal) de oorzaak zijn.