Net zoals Janne zit ik met een dubbel gevoel over dit artikel. Er bestaat geen twijfel over dat nagenoeg elke kinderfilm een gelukkig einde heeft waarbij rijk en arm gelukkig en in harmonie kunnen samenleven. Dit lijkt mij ook eigen aan een kinderfilm. Kinderen moeten in de eerste plaats kind kunnen zijn. Als ze van jongs af al geconfronteerd worden met de problemen en de frustraties die er bestaan tussen rijke en arme mensen (en tussen deze groepen onderling), zullen ze zich hier al vroeg zorgen om maken. Ze zullen bang zijn dat ze later niet gelukkig zullen worden en niet succesvol zullen zijn. Het lijkt mij belangrijk dat kinderen met een gezonde portie welbevinden kunnen opgroeien en kunnen dromen over het ideale leven, over de ideale wereld. Eens ze volwassen zijn, zullen ze al genoeg geconfronteerd worden met stress en frustraties.
Langs de andere kant zou het naar mijn mening ook goed zijn om enkele kinderfilms te ontwikkelen die het 'echte' leven weerspiegelen, zodat de kinderen weten wat ze te wachten staat in het latere leven. Anders zou het voor kinderen wel eens een schok kunnen zijn dat niet alles is zoals ze verwacht hadden.
Voor mij persoonlijk is dit een moeilijke kwestie. Is het mogelijk om de ideale film te maken waarin het 'echte' leven getoond wordt, maar de kinderen toch niet belast met negatieve gevoelens? Het is mogelijk, maar het is enorm moeilijk.