Uit een studie blijkt dat drie op de vier kinderen tussen 9 en 11 zichzelf meer dan 8 op 10 geven op de geluksschaal. Maar meer dan 8 procent geeft zichzelf ook een onvoldoende. Opvallend: factoren als de thuistaal of de gezinssamenstelling lijken weinig invloed te hebben.

De studie werd uitgevoerd door de provincie Vlaams-Brabant in samenwerking met de de Universiteit Antwerpen. De onderzoekers bevroegen 5.091 kinderen uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar uit 69 Vlaams-Brabantse scholen, over hun welbevinden in en buiten de school.

“We leven in een land met een hoge levensstandaard, dat voor kinderen veel ontplooiingsmogelijkheden biedt”, legt sociaal psycholoog Patrick Luyten (KU Leuven) uit in De Morgen. “Dat zie je aan het aantal kinderen dat zichzelf als ‘heel gelukkig’ omschrijft.”

Het onderzoek stelt nauwelijks verbanden vast tussen geluksgevoel en familiale factoren, zoals de thuistaal of gescheiden ouders. “Dat druist in tegen onze intuïtie, en het stelt ons een beetje gerust”, zegt socioloog Guido Van Hal (UAntwerpen). “Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor een scheiding, dus het is positief dat zij daar ook niet al te zeer onder lijden.”

427 kinderen gaven zichzelf echter slechts een vijf of minder op tien. Volgens Luyten is dat voor een deel genetisch te verklaren en deels door sociale factoren. Vaak gepeste kinderen zijn, vanzelfsprekend, minder gelukkig, maar ook faalangst speelt een grote rol.


Eigen mening:
In dit onderzoek komen we te weten dat 75% van de leerlingen in het vierde, vijfde en zesde leerjaar, in de lagere school, gelukkig zijn. Als men gaat kijken naar een onderzoek van InSites Consulting in 2012 kwamen ze tot de vaststelling dat er maar 54% van de jongeren, tussen 15 en 25 jaar, zichzelf gelukkig beschouwen, in België. Wanneer de leerlingen van het zesde leerjaar 3 à 4 jaar ouder worden, daalt het percentage met 21%. Ik verwachtte een kleine daling, maar 21% is verontrustend. Er komt veel meer druk op de jongeren te liggen, volgens mij. Ze krijgen meer verantwoordelijkheid en ze krijgen veel meer zorgen aan hun hoofd, maar ze worden er slecht in begeleid. Als men de jongeren meer begeleid (vanuit de school, overheid,…) bij al de nieuwe ervaringen, dan zou de daling niet zo groot zijn.
In het lager onderwijs werken ze hard aan het welbevinden van de leerlingen, maar ik vind dat dat minder gedaan wordt in het secundair onderwijs. We leren wel in de opleiding secundair onderwijs om te werken aan het welbevinden van de leerlingen, maar de werkelijkheid is anders. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat daar zeer weinig tijd voor is. Mijn mentoren beamen dit ook. Er moet eigenlijk constant en evenveel gewerkt worden aan welbevinden van de leerlingen in zowel het lager als het secundair onderwijs.

Bron: 22/02/2016, De Standaard, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160222_02142300