"Geven maakt ons écht gelukkig"

13 december 2015

Een hautecouturewinkel waar je niet koopt, maar geeft. Waar je niet in de rekken graait, maar ze zelf vult. Louboutin, Vuitton, Chanel en Van Noten: elf dagen nadat in Antwerpen The Empty Shop opende, puilt die uit van de designerstuks.

Stap één: men opene een winkel. Stap twee: men hange daar niets in. Stap drie: men wachte. Toen in Antwerpen op 1 december de Empty Shop opende - een initiatief van De Kringwinkel - kon je daar enigszins sceptisch over zijn. Wat in Sao Paulo, Manchester en Barcelona met soortgelijke initiatieven eerder al was gelukt, hoefde niet per se ook hier te lukken. Want kon een nuchtere Vlaming ooit wel worden gemobiliseerd om iets weg te geven dat hem zo dierbaar is als een van zijn duurste garderobestukken? Kan een Vlaming wel iets belangeloos weggeven?

Het ondubbelzinnige antwoord na elf dagen Empty Shop is ja. Er is massaal gegeven. Meer dan 2.000 stuks, alstublieft. Rekken vol Louboutin, Gucci, Ralph Lauren, Dries Van Noten, Hermès, Anne Kurris en Dior staan hier. Vanaf dinsdag worden die, beetje bij beetje, verkocht. Niet aan spotprijzen, maar toch. Vijftig of honderd euro voor een vintage Chanel: een beetje fashionista weet dat dat twee keer niets is. Langer dan vijf dagen duurt dat feestje niet. Want volgende week zondag gaat de Empty Shop weer dicht en wordt de kassa leeggeschud bij Kamiano, het Antwerps restaurant voor dak- en thuislozen.

Al elf dagen speelt zich nu bij de Empty Shop hetzelfde scenario af. 's Ochtends leeg beginnen, 's avonds vol eindigen. Wie hier binnenkomt, doet dat meestal met minimaal een, maximaal vijf zorgvuldig geselecteerde kledingstukken. En stapt tien minuutjes later buiten met lege handen en een brede glimlach. Dat is niet gek, weet klinisch psychologe Mia Leijssen, hoogleraar aan de KU Leuven, en auteur van Leven vanuit liefde.

"Geven maakt gelukkig en dat kun je zelfs tot op celniveau aantonen", zegt ze. "De laatste jaren is daar erg veel onderzoek naar gedaan. Geven geeft ons geluk, van binnenuit. Omwille van de zingeving. En omdat we er een verschil mee maken. Dat is anders dan het geluk dat we bijvoorbeeld ervaren als we een jurk kópen: dat is kortstondiger, oppervlakkiger. Alleen, we leven in een wereld waarin voor die zingeving steeds minder plaats is. De reclame wil ons doen geloven dat we bovenal op zoek zijn naar materieel geluk. Onzin, natuurlijk."

Of geven ook mij gelukkig maakt, wil ik weten. En zo ja, waarvan ik dan precies gelukkig word. Word ik gelukkig van geven an sich? Of word ik gelukkig omdat ik weet dat er uiteindelijk een goed doel mee gemoeid is, dat ik onrechtstreeks spijs?

Een goede raad, doe dit nooit als je pas je veel te kleine garderobekast hebt uitgemest. Of net wél natuurlijk, als je het hoogste geluk ambieert. Maar alles voor de wetenschap en het experiment, en dus haal ik hem boven. De Karen Millen.

Mooiste van de winkel
Het was na de derde bevalling, acht jaar geleden, niet gemakkelijk geweest om weer op gewicht te komen. En dus mocht het wel eens iets kosten, die dag waarop de zwangerschapskleren weer de kast in gingen. Ik wist perfect wat ik wilde. Want hoe vaak was ik in al die jaren niet voorbij de etalage van Karen Millen gelopen? Ik had er staan staren als een kind naar een snoepwinkel. En eindelijk zou het dan gebeuren. Die 250 euro - ook al had ik nog nooit zoveel betaald voor een jurk - had ik ervoor over. Want het was de mooiste van de hele winkel en hij stond me prachtig.

Ik heb hem sindsdien bewaakt met mijn leven. Ook al heb ik hem nooit gedragen. Met het prijslabel er nog aan steek ik hem in een tas. Ik steek er ook nog twee andere jurken bij van een B-merk. Want ik wil het weten: zal het anders aanvoelen om de Karen Millen te doneren dan het voelt om die twee andere weg te geven?

De mevrouw voor me zet een doos op de toonbank: er steken fonkelnieuwe, kobaltblauwe Louboutins in. "Want ach, ik draag ze niet." Achter me staat een Nederlandse. Tineke Tap komt een donkerrood bloesje van Dries Van Noten doneren. "Van een paar jaar geleden. Past niet meer", bloost ze. Op de stoep parkeert een Mini: de twee Limburgse blogsters Céline Schraepen - u weet wel: de kleuterjuf die op een bepaald moment zoveel volgers op Instagram had dat ze haar job opzegde - en Talisa Loup hebben hun best gedaan. De hele auto steekt vol.

Ach wat, ik geef die Karen Millen toch gauw even af, zeker? Kous af. Simpel. Maar Lut, die hier al elf dagen kledingstukken in ontvangst neemt, herkent mijn typische blik: het is er een van moeilijk afscheid kunnen nemen. Zoals mij had ze hier nog vrouwen de jongste dagen. "Veel mensen hebben dit, hoor", zegt ze zachtjes. "Aan kleren hangen verhalen. Emoties, ook. Misschien droeg je hem wel op een bijzonder moment. Of kocht je hem op een bijzonder moment."

Dat laatste, ja. Dat zegt ze juist. Ik zou zó vol kunnen schieten, voel ik. Maar nu terugkeren zou flauw zijn. Acht jaar was genoeg: deze jurk dient om in te stralen. Niet om in de kast te hangen. Gelukkig heb ik mijn twee B-jurken: het zijn prima bliksemafleiders om mezelf even tot de orde te roepen. Ik geef ze weg en het doet me niets.

Als ik buiten loop, kijk ik nog één keer om. In de etalage zie ik mijn Karen Millen zoals ik er zeven jaar geleden kennis mee maakte. Op een paspop. Ik lach, ik voel me goed - nee, gelúkkig - en net iets zwieriger dan anders loop ik door. Misschien niet voor iedereen, maar wel voor mij: nog één keer de mooiste van de winkel.

Bron: De Morgen, http://www.demorgen.be/binnenland/-...ukkig-b9c8a42b/
Eigen mening: In Antwerpen loopt er sinds elf dagen een nieuw project in samenwerking met De Kringloopwinkel. Mensen kunnen er hun dure kledingstukken of accessoires komen afgeven waarna deze later zullen verkocht worden aan anderen. De opbrengst zal geschonken worden aan een restaurant voor dak- en thuislozen, wat het project nog zoveel meer betekenis geeft.
Net als de psychologe ben ik ervan overtuigd dat er minder ruimte is in onze samenleving voor een behoefte dat wat we doen een waarde heeft in het leven, met andere woorden zingeving. Wanneer we dit toepassen op The Empty Shop kunnen we concluderen dat enerzijds kledingstukken geschonken worden die niet meer gedragen worden om er anderen blij mee te maken, maar anderzijds geven de mensen die de stukken doneren ook anderen recht op een warme maaltijd. Ik kan me vervolgens inbeelden dat het een gelukzalig gevoel kan teweegbrengen als je met dit in jouw achterhoofd de winkel buiten stapt. Toch ben ik me er ook van bewust dat dit niet voor iedereen even makkelijk is, omdat er bijvoorbeeld bepaalde emoties en herinneringen aan deze objecten kunnen verbonden zijn. Wanneer fashionista's een grote kledingkast hebben met stukken die ze niet dragen, vind ik het goed dat ze deze een 'tweede leven' geven door ze naar deze winkel te brengen. Ik vind het een mooi initiatief wat ongetwijfeld vervolgd zal worden gezien het grote succes. Een boodschap die ik aan iedereen wil meegeven: wees niet op zoek naar materieel geluk, maar word gelukkig van de kleine dingen in het leven.