Niet enkel het effect van racisme, maar ook van gewone kleine plagerijen of eender welk scheldwoord wordt volgens mij onderschat. Vaak zijn die dingen bij kinderen onderling ook niet slecht bedoeld, maar zijn ze er maar mee aan het lachen. Wanneer je naar het schoolleven kijkt is het soms niet meer dan gewoon een andere manier van tijdvulling bijvoorbeeld tijdens een speeltijd. Leerlingen van de tweede en derde graad zullen deze tijd al zeker niet meer vullen door spelletjes te spelen op de speelplaats zoals de leerlingen van de lagere school.

Het probleem is echter dat we de gevoelens niet kunnen lezen van diegene die op een bepaald ogenblik het doelwit is van zelfs de kleinste plagerij zonder slechte bedoelingen. Kinderen gaan daar zeker te licht over, want zij zullen zich ook niet inbeelden hoe die andere zich daarbij voelt, zeker als sommige volwassenen dat zelfs al niet doen. Vooral van opgekropte woedegevoelens kan dan sprake zijn. Volgens mij is de beste manier om zoiets stop te zetten wanneer een kind met zulke gevoelens zit, het kind beseft dat hij/zij een derde kan contacteren om misschien een oogje in het zeil te houden. Het gedachtegoed of het doen en laten van kinderen wat betreft plagerijen gaan we zeker niet zelf kunnen veranderen.