Mijn mening komt overeen met de voorgaande meningen. Persoonlijk ben ik nooit in een echtscheiding verwikkeld geweest, dus ik kan mij niet voorstellen hoe dit moet voelen. Ik ken wel mensen die de scheiding van hun ouders meegemaakt hebben en ik weet ook dat de meesten hier erg van afzagen. Ook ken ik er die op hun leeftijd al volwassen genoeg waren om te zeggen dat het beter was zo (en dit ook meenden). Het is belangrijk dat elke partij rekening houdt met het kind. Sommige ouders spreken niet over de scheiding met hun kinderen, andere ouders zetten het kind tegen de andere ouder op en nog anderen spreken duidelijk en realistisch over de scheiding. Ik merkte dat dit een grote invloed had op de manier waarop de kinderen/jongeren omgingen met de scheiding van hun ouders.
Net zoals Z*ë vind ik het goed dat kinderen nu anoniem mogen getuigen over de gezinssituatie, maar vind ik ook dat dit al veel langer moest kunnen. We zullen maar denken: beter laat dan nooit.