"Alle bruinen terug vol is vol!"
 

Onder het motto, de honderdste post mag iets speciaals zijn.

Dat niemand mij komt zeggen dat het leven treurig is
hij of zij die dat beweert slaat de plank volledig mis
het leven is een feest, een bron van vreugde en plezier
het geluk ligt voor het rapen, voor alle mensen hier
het lot heeft ook voor jou een prachtcadeau in pacht
als je maar geduldig bent en lang genoeg wacht

zo reed ik op een maandag door één of ander gat
en ik stopte bij een kroeg doodmoe en afgemat
dus met een tong droog als leer en met een onderdrukte geeuw
stap ik binnen in de drukte van café de vlaamse leeuw
net als ik wil bijten in het bier dat voor me staat
hoor ik dat in m’n broekzak m’n telefoon gaat

‘k heb m’n vrouw aan de lijn en ze belt me op van thuis
omdat een vrachtwagen worst staat te wachten voor ons huis
ik zeg een vrachtwagen worst, asjeblief zeg ga weg
zij zegt een vrachtwagen worst is precies wat ik zeg
witte worsten bruine worsten worsten overal
ruwweg geschat een honderdduizendtal

u moet weten ik ben slager dus op zich niet abnormaal
dat mijn vrouw me soms stoort met zo’n lullig worstverhaal
maar zo’n hoeveelheid bruine worsten heb ik nooit besteld
ik doe in witte worst geen bruine ik betaal ze voor geen geld
stuur ze terug die bruine worsten de koelkast slaat op hol
want zo’n koelkast heeft een ijzeren wet: vol is vol

m’n vrouw kraakt: niet begrepen verbinding erg slecht
dus ik herhaal nu wat luider wat ik eerder had gezegd
over witte worsten houden, over bruine worsten niet
over koelkast, over vol is vol lip ik expliciet
ze vraagt waarom ik plots over borsten begin
want daar ziet zij op dit moment de humor niet van in

ik roep worsten geen borsten en ik loop ten einde raad
naar het midden van de kroeg waar een lege tafel staat
ik klim bovenop het meubel, ‘t is stevig want van eik
ik steek m’n hand op als antenne zoekend naar bereik
m’n geduld is echt ten einde, ik ga lichtjes uit de bol
ik brul krachtig in de hoorn: alle bruine terug, vol is vol!

in café de vlaamse leeuw wordt het ijzingwekkend stil
monden vallen open, en een kerel met een bril
mompelt goed gesproken, absoluut, inderdaad
eindelijk een leider die zegt waar het op staat
en dan een aarzelend applaus dat zich aarzelend ontlaadt
waarna de hele kroeg stampvoetend aan het juichen slaat

op de schouders gehesen hos ik naar het dorpsplein
waar een massa staat te wachten tot ik op het plein verschijn
de massa scandeert uit volle borst miijn naam
mooie vrouwen hangen gillend uit hun open raam
ik zie vlaggen ik zie wimpels en dat allemaal voor mij
in hun ogen staat te lezen de redder is nabij

op een podium gezet, lees ik doodgewoon
wat op een spandoek staat geschreven luidop in een microfoon
de meute wordt hysterisch, schreeuwt leuzes heel divers
kranten televisie de hele vlaamse pers
hangt kwijlend aan m’n lippen staat dag en nacht paraat
om te berichten over elke scheet die ik laat

iemand neemt me bij de arm en opent een deur
van een poepchique wagen met privé-chauffeur
die rijdt me naar een zetel in het parlement
een dik en vet salaris, da’s normaal, da’s evident
respect van m’n collega’s credibility volop
al kraam ik enkel wartaal uit als een kip zonder kop
(kommilfoo)