'Veel bejaarden worden naar het woonzorgcentrum gedwongen'
 

'Veel bejaarden worden naar het woonzorgcentrum gedwongen'

Als bejaarden naar een woonzorgcentrum verhuizen, is dat vaak niet hun eigen keuze. 'Het gevolg is dat velen geen zin meer hebben om te leven', zegt thuisverpleger Pierre Fourier.

'Stel dat er morgen een vluchteling van het dak springt van het gesloten centrum waar Theo Francken hem heeft laten opsluiten. Dan staat het land toch op zijn kop? Maar stort een hoogbejaard koppel zich van de negende verdieping van een woonzorgcentrum naar beneden, zoals onlangs in De Panne is gebeurd, dan wordt dat als een fait divers afgedaan', zegt Pierre Fourier, die aan de kust een thuisverplegingsdienst met een twintigtal verpleegkundigen runt. 'Een geïsoleerd feit was die wanhoopsdaad nochtans niet. Veel oude mensen worden tegen hun zin in een woonzorgcentrum geduwd en zijn er diep ongelukkig. Het gevolg is dat velen van hen geen zin meer hebben om te leven. Geen wonder dat zoveel bewoners antidepressiva of slaapmiddelen slikken.'

Ziet u vaak patiënten die worden gedwongen om naar een woonzorgcentrum te verhuizen?
Pierre Fourier: Zeker. Meestal gebeurt dat als ze in het ziekenhuis liggen omdat ze zijn gevallen of de een of andere infectie hebben opgelopen. Op zich is dat nochtans geen reden om te verhuizen, want meestal worden ze weer helemaal beter. Toch zien we vaak dat geriaters of medewerkers van de sociale dienst dan oordelen dat het niet meer veilig is om zo iemand naar huis te laten terugkeren. In eerste instantie bespreken ze dat meestal met de familie, over het hoofd van de betrokkene heen. Vervolgens praten ze net zolang op de patiënt in tot hij helemaal bang is gemaakt. 'De volgende keer zal je misschien niet zoveel geluk hebben', zeggen ze dan.

Gaan sociale diensten daar echt zo licht over?
Fourier: Vaak wel. Een tijd geleden ging ik een van onze patiënten, een dame van 99 jaar, in het ziekenhuis opzoeken. Ze was gevallen toen ze een koekje van haar parkiet wou oprapen en had een barst in haar bekken. Zodra ik de kamer binnenkwam, begon ze onbedaarlijk te huilen. 'Ze willen mij in een home stoppen', snikte ze. Op de sociale dienst kreeg ik te horen dat ze haar thuissituatie niet meer verantwoord vonden. Terwijl ze niet eens bij die vrouw thuis waren gaan kijken! Zoals zo vaak baseerden ze zich louter op haar toestand op dat moment. Iedereen weet nochtans dat veel oudere mensen in het ziekenhuis verstrooider en verwarder zijn dan thuis. Ik ben toen zo kwaad geworden dat ik heb gedreigd om die medewerkster van de sociale dienst in de bak te laten draaien.

Pardon?
Fourier: Wat zij wou doen, was vrijheidsberoving. Ofwel is een bejaarde niet langer wilsbekwaam en wordt er een bewindvoerder aangeduid die voor hem moet beslissen, ofwel is hij wel nog wilsbekwaam en kan hij zelf alle beslissingen nemen. Zo zou het toch moeten zijn. Maar in de praktijk zie ik keer op keer hoe do-gooders, die denken dat ze alles beter weten, hun wil opdringen. Geen enkel respect hebben ze voor de wensen van oude mensen. Door dat soort paternalisme zijn patiëntenrechten niet veel waard als je de tachtig eenmaal voorbij bent.

Bron:
De Knack 03/04/18
http://www.knack.be/nieuws/belgie/v...mal-985825.html

Eigen mening: Ik ben het eens met Fourier. Ik vind het niet kunnen dat andere mensen beslissen over de toekomst van oudere mensen, vooral niet als deze mensen ertoe instaat zijn om eigen, bewuste keuzes te maken. Bij bepaalde situaties is het natuurlijk wel noodzakelijk dat de arts of verantwoordelijke deze beslissing maakt voor de patiënt als deze helemaal niet in staat is om een verstandige keuze te maken door bijvoorbeeld warrigheid of een ziekte. Het is ook niet correct dat werknemers van de sociale dienst oudere mensen bang maken zodat ze zelf beslissen om naar een tehuis te gaan. Ze moeten de feiten en de risico's bespreken met de patiënten maar het is absoluut niet nodig om de situatie erger te maken dan deze is, zodat oudere mensen uit schrik de keuze maken om te verhuizen.