OCMW's hanteren verschillende maatstaf voor toekenning leefloon
 

OCMW's hanteren verschillende maatstaf voor toekenning leefloon

Het lokale OCMW bepaalt wie een leefloon krijgt en dat gebeurt niet overal met dezelfde maatstaf. Volgens het jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting van de Universiteit Antwerpen zorgt het huidige lokaal sociaal beleid voor een territoriale ongelijkheid.

Krek dezelfde situatie, behalve dan wat woonplaats betreft? De mogelijkheid bestaat dat die laatste parameter doorslaggevend is voor wie een leefloon aanvraagt. Die toekenning valt onder de verantwoordelijkheid van het lokaal bestuur (OCMW), dat volgens het jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting 2017 steeds meer middelen en verantwoordelijkheid krijgt om een lokaal sociaal beleid uit te bouwen.

De onderzoekers van centrum OASeS (Ongelijkheid, Armoede, Sociale uitsluiting en de Stad) legden voor het jaarboek een hypothetische, welomschreven situatie van een cliënt voor aan een deel van de Vlaamse OCMW's. De organisaties kwamen vaak op een andere manier tot een inschatting van dezelfde cliënt, die dan wel of niet een leefloon zou krijgen in die gemeente.

De variatie wordt onder andere verklaard door de leeftijd en de attitude van de hoofdmaatschappelijk werker ten opzichte van controle en sancties. Daarnaast speelt de grootte van de gemeente een belangrijke rol. In grotere gemeenten is er minder kans op het ontvangen van een leefloon, maar wordt ook minder snel gesanctioneerd.

"In kleine gemeenten zijn ze dus vooral minder streng aan de toegangspoort", zegt professor Peter Raeymaeckers (centrum OASeS/UAntwerpen), hoofdonderzoeker van het jaarboek. Die evolutie is volgens hem simpelweg te verklaren door het grote armoedenetwerk in de steden. "Ze zitten daar nu eenmaal al met veel leefloners."

Dat leidt volgens Raeymaeckers tot een onderbescherming in bepaalde woonplaatsen en dat is problematisch. "Gezien de functie van een leefloon als allerlaatste vangnet en de enorm kwetsbare doelgroep, zou je mogen verwachten dat elke persoon op dezelfde manier wordt ingeschat. Maar ondanks de groeiende financiële ondersteuning is er dus ook een groeiende territoriale ongelijkheid."

Expertise bij doelgroep

'Tijd voor sociaal beleid', luidt dan ook de ondertitel van het jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting 2017. De onderzoekers maken naast de ongelijkheid qua leefloon gewag van een beperkte bestuurskracht op lokaal niveau en een administratief kluwen voor wie op zoek is naar een rechtentoekenning.

"Het wordt tijd om naar een regeling te gaan op bovenlokaal niveau, om die procedures te vereenvoudigen voor de meest kwetsbare groepen", zegt Raeymaeckers, die merkt dat ook veel maatschappelijke werkers op die manier met tijdsdruk kampen. Vandaar ook de boodschap van het jaarboek naar de federale en gewestelijke overheden: meer ondersteuning bij het armoedebeleid, ook - en misschien wel vooral - inhoudelijk.

Bovendien zijn veel OCMW's zich niet goed bewust van de drempels die ze hanteren voor een leefloon. "De doelgroep in kwestie is zich daar zeer goed bewust van", zegt Raeymaeckers, die pleit voor overleg met mensen die in armoede leven. "Daar zit heel wat expertise, want zij weten goed genoeg wat er allemaal misgaat."

Volgens recente cijfers uit het jaarboek leeft 20,7 procent van de Belgische bevolking in armoede of sociale uitsluiting. In Vlaanderen is dat 14,5 procent. Het leefloon voor een alleenstaande ligt volgens de onderzoekers met net geen 900 euro zo’n 220 euro onder de armoedegrens. In de eerste helft van 2017 moesten zo'n 140.000 mensen rondkomen met een leefloon, een recordaantal.

Bron:
De Morgen, 4 december 2017, https://www.demorgen.be/economie/oc...floon-b400824b/

Mening:
Ik verschiet ervan dat de procedure rond het krijgen van een leefloon niet overal gelijk is. Dit zou toch echt iets moeten zijn dat men moet hervormen, om hierin gelijkheid te creëren. Ik ben dus blij dat men in het artikel aanhaalt dat dit zo niet verder kan. Ik begrijp zelfs niet dat dit samenhangt met de grootte van je dorp waar je woont... Het is zo dat je recht moeten hebben op de juiste leefloon en het krijgen van de leefloon wanneer je hiervoor in aanmerking komt. Het is goed dat er een beleid wordt opgesteld om gelijkheid te creëren en ervoor te zorgen dat alle OCMW's volgens hetzelfde principe werken.