De vraag is niet of, maar wanneer Noord-Korea Los Angeles met een raket kan treffen
 

De vraag is niet of, maar wanneer Noord-Korea Los Angeles met een raket kan treffen

Met de dag boekt een van de meest onberekenbare regimes in de wereld, Noord-Korea, militaire vorderingen. Onderzeebootraketten, langeafstandsraketten en kernraketten, Pyongyang wil ze allemaal. Na de succesvolle lancering gisteren van de Hwasong-14, heeft Kim Yong-un een forse stap gezet richting een operationele intercontinentale raket. Lees: een raket waarmee het de VS kan treffen.

Met de jongste lancering ligt Alaska in theorie al binnen het bereik van Kim Jong Un en zijn generaals. Perfectionering van de Hwasong-14 moet leiden tot bedreiging van ook San Francisco, Los Angeles en de rest van de Amerikaanse Westkust.

Noord-Korea wordt dan Amerika's derde tegenstander, na Rusland en China, die vanuit het eigen grondgebied binnen een half uur een Amerikaanse stad kan aanvallen. Moesten de VS decennialang al voorzichtig optreden vanwege de verwoestende kracht van de Noord-Koreaanse artillerie bij een conflict, nu heeft Pyongyang een nieuw chantagemiddel toegevoegd aan de gereedschapskist.
Hoe erg dat is voor de VS? Bij elk besluit dat Washington vanaf nu neemt in zijn Korea-politiek, zal de regering-Trump met deze dreiging rekening moeten houden. Op termijn kan er nog eentje bijkomen: een langeafstandsraket voorzien van een kernkop. Het is hét nachtmerriescenario van de VS: bedreigd worden door een onvoorspelbaar regime dat dreigende taal uitslaat.

"Het verandert elk uitgangspunt", zei de Amerikaanse oud-minister van Defensie Perry onlangs over een met langeafstandsraketten bewapend Noord-Korea. Perry is een van de vele ministers in het Pentagon die in de laatste decennia de militaire kracht van Pyongyang zag toenemen. Zonder dat er iets aan kon worden gedaan. Onder president George W. Bush werd Noord-Korea zelfs een kernmacht. Onder president Obama volgde kernproef na kernproef, gevolgd door nieuwe VN-sancties. Maar ook hij moest constateren dat de groeiende militaire macht van Pyongyang niet te stoppen was.

Nieuwe 'sheriff in town'

Dit lot lijkt ook de regering-Trump beschoren. Of het moet de Republikein menens zijn dat hij Noord-Korea aan banden wil gaan leggen. Het probleem is alleen dat de enige manier om te voorkomen dat Noord-Korea onder zijn presidentschap een intercontinentale kernraket in handen krijgt, een preventieve militaire actie is. Gericht tegen Kims nucleaire- en rakettenarsenaal. De inzet door Trump eerder dit jaar in Afghanistan van Amerika's zwaarste bom, de MOAB, was deels een waarschuwing aan Kim dat hij met alles rekening moest houden nu er een nieuwe "sheriff in town is".

Omdat zo'n preventieve aanval vrijwel zeker zal leiden tot een bloedige Noord-Koreaanse wraakactie, met Seoul als doelwit, hebben Trumps voorgangers deze optie niet eens serieus overwogen. Clinton speelde wel even met het idee maar toen was Noord-Korea nog geen kernmacht. Zo'n oorlog op het Koreaanse schiereiland anno 2017, waarschuwde minister van Defensie Mattis eerder dit jaar in apocalyptische termen, zou eentje zijn die zijn weerga niet kent.

Noord-Korea gaat ervan uit dat Trump niet zo ver zal gaan. Na de raketlancering van gisteren zal er weer gedreigd worden met nieuwe sancties. Kim neemt deze op de koop toe, waarna hij weer ongestoord verder kan bouwen aan uitbreiding van zijn rakettenarsenaal. En met elke vooruitgang die hij boekt, beperkt hij de Amerikaanse bewegingsruimte in de regio weer een beetje.

De vraag is niet of hij over een intercontinentale kernraket beschikt, maar eerder wanneer. En zijn boodschap aan de VS is duidelijk: leer ermee leven dat wij het Amerikaanse vasteland in ons vizier hebben.

B]Bron: [/B]De Morgen, 05.07.2017
https://www.demorgen.be/buitenland/...effen-bab709af/

Eigen mening:
Dit artikel doet me denken aan “Het Gras” van Claudia de Breij (https://www.youtube.com/watch?v=9RINbUSo7jY)

van hieruit gezien is de wereld zo mooi
witte wolken, blauwe zee, groene bossen, rooie bergen
maar als ik inzoom komt de doem, de duisternis
die zich wil verbergen
en bovenop die berg
staan ze dagen en nachten te wachten
op redding van de wreedheid van de mobiele eenheid
wie bang is voor gedachten en geilig
zo dom om te verkrachten wat heilig is
wat veilig is, wat heilig is

en ik zie ze met hun messen klaar om te onthoofden
verderop raketten klaar om te verloochenen
wat ze eens beloofden, vrede
er is alleen een wrede oorlog
dan weer hier dan weer
sta erbij, kijk ernaar
wil ze hun messen uit hun handen slaan
kapotschieten en naar de hel laten gaan
en weggaan weggaan, terug naar mijn maan

Ik zou hier een hele uitleg kunnen neerpennen -typen- over de mogelijke strategische stappen die “de goeie” of “de slechte” zouden kunnen zetten, maar ik ben het beu. Ik ben het beu constant over haat en geweld meldingen te krijgen. Ik ben het beu kinderen op tv te zien die pijnlijden. Ik ben het beu te weten dat volgende generaties opgroeien in een wereld waarvan we vinden dat de meest invloedrijkste personen degene zijn die we ook het meest incapabel achten die functie uit te voeren.

Kijk naar bijgevoegde foto; ik heb alleen een kind zo blij geweten. Hoe kan een man die niets liever doet dan “spelen” met rakketten nu een democratisch land – dictatuur – besturen? Je kan het doemdenken noemen, maar ik zie het zo echt niet goed komen met de wereld. Ik denk dat we, althans de wereldleiders, echt tegen grotere rampen aanlopen en op onze tellen moeten passen. Al hoop ik natuurlijk dat ik me dit inbeeld, dat er niets aan de hand is en we gewoon verder kunnen doen zoals we nu bezig zijn. Ik betwijfel het...