'Ik geloof niet in praktijktesten uitgevoerd door de overheid'
 

Vlaams minister van Wonen Liesbeth Homans (N-VA) kan zich niet vinden in het voorstel van praktijktesten tegen discriminatie op de huurmarkt. 'Dat zal voor veel argwaan zorgen', klinkt het. De Vlaams vastgoedmakelaars en Voka Oost-Vlaanderen zijn ook gen voorstander.

Minister Homans reageert op een bericht dat dinsdagochtend in De Standaard verscheen: Gent gaat vanaf oktober systematisch praktijktesten uitvoeren tegen discriminatie op de huurmarkt. 'Praktijktesten zullen voor een omgekeerd effect en voor veel argwaan zorgen. Deze testen bieden geen oplossing op termijn en zijn voor zowel de huurder als de verhuurder absoluut geen geschenk', klinkt het bij minister Homans. 'Ik geloof daarom niet in overheidscontroles die de problematiek geen halt toeroepen.'

Homans is van plan om het probleem van discriminatie op haar eigen manier aan te pakken. 'Ik zal verhuurders- en eigenaarssyndicaten middelen geven om zelf campagnes tegen alle vormen van discriminatie van kandidaat-huurders te organiseren.' Ze gelooft dat de sector zelf het best geplaatst is om alles te reguleren.

'Mensen met een laag inkomen of een uitkering, alleenstaande vaders en moeders, mensen met een beperking en mensen van niet-Belgische herkomst moeten gelijke toegang krijgen tot woningen die voldoen aan hun behoeften', aldus minister Homans. 'Maar het is en het blijft aan de verhuurder om te kiezen voor de meest geschikte kandidaat, tenslotte gaat het over iemands private eigendom waarbij zaken zoals betaalgarantie, leefbaarheid, … een grote rol spelen.'

'Stap te ver'

‘Je hebt niet in de hand hoe die tests verlopen, we blijven er afkerig tegenover en steunen daarin minister Homans’, zegt Kristophe Thijs (CIB web). ‘We zijn tegen elke vorm van discriminatie, maar het organiseren van praktijktesten is voor ons een stap te ver. We zijn tegen het culpabiliseren van de volledige sector.’

Voor CIB Vlaanderen zijn praktijktests een vorm van uitlokking. 'Een praktijktest is er doelbewust op gericht om een bepaalde keuze uit te lokken. Het vermoeden van onschuld wordt al van bij het begin omgekeerd.'

‘Hoog fakegehalte’

Ook Voka Oost-Vlaanderen mengt zich in de discussie. ‘Praktijktesten hebben een hoog fakegehalte’, zegt gedelegeerd bestuurder Geert Moerman.

‘We hebben ons al verzet op het moment dat men nepsollicitanten naar bedrijven stuurt of brieven laat schrijven. Dat is voor niemand goed, want bedrijven, en in het geval van de huurmarkt verhuurders, merken vrij snel dat het nep is. Ze voelen zich bekocht en voor mensen van allochtone origine doet dit ook niet goed.’

‘Als er een vreemde naam opduikt, is het alsof die niet echt is. Wij denken dat de methodiek hier de doelstelling absoluut niet dient. Met redeneert vanuit de optiek dat het doel de middelen heiligt, maar wij vinden dat de middelen de doelstelling ondergraven en allochtone mensen op de arbeidsmarkt of de huurmarkt ongeloofwaardig maken. Een methodiek met een understatement dat discriminatie schering en inslag is, is niet goed.’

Bron:De Standaard, 20-09-2016 (artikel door ER)

weblink

EIGEN MENING:
Ik vind dat Liesbeth Homans zich iets te gemakkelijk ontdoet van deze problematiek. De zelfregulatie door de sector biedt geen soelaas voor de gediscrimineerde particulieren, me dunkt. Voor de verhuurders gelden de inkomsten en een identieke teruggave van het gehuurde pand na de einde van de huur, zonder problemen tijdens de huur. Wanneer uit onderzoek blijkt dat 4/10 van de verhuurders discrimineert (om eender welke reden), gaat een zelfregulatie naar mijn gevoel geen soelaas brengen. Homans laat de verhuurders iets te veel vrij spel om de problematiek zelf op te lossen, zij zijn immers (een deel) van het probleem. Niet om iedereen over dezelfde kam te scheren, maar een volledige zelfregulatie lijkt mij niet efficiënt.

Ik pleit hier sterk voor een (deels) opgelegde taak, in de vorm van praktijktesten. Wanneer de verhuurders als enige tegenargumentatie geven dat het onprofessionele gehalte van deze praktijktesten voor argwaan zorgt, ligt het aan de methodiek van de testen, maar niet de testen zelf. De overheid dient van haar kant gefundeerder te werk te gaan.

Het tweede argument (CIB) raakt kant noch wal: “het volledige verhuurdersveld culpabiliseren.” Wanneer verhuurders zich niet ten schande maken aan discriminatie, lijkt er mij geen vuiltje aan de lucht. Een uitstekende leerkracht krijgt evengoed een evaluatie van de inspectie. Een controle op een orgaan betekent nog geen argwaan jegens het orgaan, doch slechts het verzekeren van een niet-discriminatoire werking (in dit geval) van het orgaan.