Mijn kind ziet de school meer dan ons, maar dat is niet alleen de schuld van de schoo
 

Mijn kind ziet de school meer dan ons, maar dat is niet alleen de schuld van de school

An Piessens is directeur van onderzoeks- en ontwikkelingscentrum Kind & Samenleving, en moeder van 2 schoolgaande kinderen.

"Het is niet eerlijk mama. Ik zie de school veel meerder dan jullie!" Vijf is mijn oudste dochter nu, en de laatste maanden zegt ze dit dus regelmatig. Ze heeft gelijk. Op een gewone weekdag ziet ze de school meer dan ons. Maar dat ligt niet alleen aan de school. Dat ligt ook aan onze dagelijkse puzzel waarin we werk, school en gezin op elkaar proberen af te stemmen. In die volgorde: werk, school en gezin. En ik vraag me steeds meer af of die volgorde wel klopt.

“Op een gewone weekdag ziet mijn kind de school meer dan ons. Maar dat ligt niet alleen aan de school”

Natuurlijk klinken ze herkenbaar, de verzuchtingen uit de brief van Wim Hoste en partner in Klasse. De brief vraagt dat scholen meer rekening zouden houden met werkende ouders. Ook wij hebben ons op het laatste moment al in bochten moeten wringen om toch nog naar een activiteit op school te kunnen. En er is nog een reeks familiefoto's die ik moet verzamelen voor de jongste, tussen alle andere klussen door. Dat is frustrerend en lastig.

Maar het verbaast me wel hoe de schuld altijd weer bij de school wordt gelegd, en niet bij de werkgever. Want dat is eigenlijk wat er staat: wij kunnen niet aan de verwachtingen van de school voldoen, omdat wij aan de eisen van onze werkgever moeten voldoen. Is dat dan de hiërarchie? Eerst werk, dan school?

Hoe komt het eigenlijk dat we ons voortdurend richten op 'het werk' als norm? Het is natuurlijk een duidelijk streefdoel: iedereen aan het werk. En dat is voor alle duidelijkheid niet altijd kommer en kwel. Maar dat streefdoel gaat wel gepaard met een aantal verwachtingen over beschikbaarheid. En de realiteit is nog steeds dat arbeidsregime en schoolregime niet op elkaar afgestemd zijn. Niet op een dag, en niet op een jaar. Dat zorgt voor nogal wat afstemmingsmoeilijkheden, en kinderen zijn daar vaak de dupe van.

“Ik vraag me steeds meer af of de volgorde werk, school en gezin wel klopt”
Die moeilijkheden voel je in de eerste plaats in het dagelijks leven. Flexibele jobs, 's avonds nog even wat mails lezen? Het dringt binnen in de sfeer van het gezin. Of net erg strikte werkuren en een ziek kind? Acute regelstress (zeker als je niet onmiddellijk een oplossing hebt). Stevige werkdag, om 18u thuis, kinderen moeten nog huiswerk maken, (gezond) eten en op tijd naar bed? Schier onhaalbare kaart. Treinuren gewijzigd en elke dag een uur langer onderweg? Pech. Er schiet altijd iets bij in.

Natuurlijk zijn er al veel voorzieningen getroffen. En met wat geluk kunnen er ook op individuele basis veel praktische afspraken gemaakt worden. Maar kinderen zijn meer dan wezens waar je praktische dingen voor moet regelen en ze doen meer dan naar school gaan. Ouders staan niet alleen in functie van hun (schoolgaande) kinderen en doen meer dan werken. En een gezin is meer dan een verzameling van werkende of schoolgaande gezinsleden. Ligt de oplossing in nog meer opvang, in nog meer inboeten op de gezinstijd? Als je het aan kinderen vraagt, is dat niet per se de oplossing. En waarom zouden we daar niet eens naar luisteren? Misschien hebben ze wel een punt.
“Wij kunnen niet aan de verwachtingen van de school voldoen, omdat wij aan de eisen van onze werkgever moeten voldoen”

Is dit nu een verdoken pleidooi om minder te werken? Of om de school af te schaffen? Nee en nee. Het is vooral een pleidooi om het gezin, en vooral ook kinderen, wat meer in de schijnwerpers te plaatsen. Er worden onmogelijke verwachtingen gesteld. Laat ons ophouden met te doen alsof het met wat meer engagement, praktische zin en flinkheid wel opgelost kan worden. Dit is niet alleen maar een probleem van ouders of van leerkrachten. Dit is een probleem van kinderen, ouders, werkgevers, scholen, en als het erop aankomt: van de hele samenleving.

Bron:
Piessens, A. (2015, 12 3). Mijn kind ziet de school meer dan ons, maar dat is niet alleen de schuld van de school. De Morgen .

Eigen mening:
Het artikel schets een bepaalde opinie over de relatie werk en school. Ik ben het eens met deze opinie. Door de combinatie van beide is het voor ouders soms onmogelijk om alles geregeld te krijgen. Een tijdje geleden werd er van ouders uit een open brief geschreven naar scholen omwille van het feit dat het onmogelijk was voor ouders om naar het oudercontact van hun kinderen te gaan. In de school van mijn broer waren de oudercontacten steeds overdag en niet 's avonds. Maar voor mensen die overdag werken is dit onmogelijk. Ik vind dat je als school tegemoet moet komen aan die vragen van ouders. Het is belangrijk om een goed contact te hebben met de ouders.

In het artikel wordt aangehaald dat er een bepaalde hiërarchie is tussen school en werk. Beide denken dat ze belangrijk zijn. En en dat is ook zo, maar als geen van beide tegemoet wil of kan komen aan deze problematiek, gaan we nooit tot een oplossing komen. Ik denk dat het belangrijk is om transparant te zijn, zowel naar je baas toe als naar de school, maar ook naar je kinderen toe.